Delle decine di insediamenti neolitici di Magnesia cavalletto insediamenti Sesklo e Diminio, 10 e 7 km. rispettivamente a ovest della città di Volos. I due insediamenti sono stati tra i più importanti insediamenti neolitici non solo nella regione, e di tutta la Grecia antica. L'insediamento preistorico di Sesklo sviluppato oltre la collina “Kastraki” e nella regione intorno al simerno Sesklo. Το Σέσκλο κατοικήθηκε για πρώτη φορά στα μέσα της 7ης χιλιετίας. Τα εντυπωσιακά ευρήματα του Σέσκλου επέτρεψαν στους αρχαιολόγους να μιλάνε για τον πολιτισμό του Σέσκλου. Δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα, το 5.000 π.Χ, 3 χλμ ανατολικά του Σέσκλου δημ�esso�ργήπ.Χ�ε ένας εξίσου σημαντικός νεολιθικός οικισμός, το Διμήνι, το οποίο κατοικήθηκε για 4.000 χρόνια μέχρι και το τέλος της Μυκηναϊκής περιόδesso, το π.Χ π.Χ. Στο Διμήνι βρέθηκαν ευρήματα από τη Μυκηναϊκή εποχή, πολλά από αυτά βρίσκονται στο μουσείο του Βόλου, ενώ στον αρχαιολογικό χώρο σώζονται μυκηναϊκοί τάφοι σε πολύ καλή κατάσταση.
Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ
Ταφές
Μέσα στους νεολιθικούς οικισμούς εντοπίζονται σπάνια κανονικές ταφές σε απλούς λάκκους με τους νεκρούς τοποθετημένους σε συνεσταλμένη στάση ή δευτερεύουσες ταφές με ανακομιδή οστών. Cremazioni più spesso identificati, soprattutto i neonati, in vasi funebri. Molte volte, soprattutto nei casi di neonati, sepolture erano sotto i pavimenti delle case nel Neolitico. Parallel, solo durante il Tardo Neolitico Finale e identificato cimiteri organizzate al di fuori dei confini degli insediamenti.
Τα παραπάνω είναι γνωστά από λιγοστές ανασκαφικές μαρτυρίες. Ωστόσο, credono che la morte è una tappa importante nelle società neolitiche, come disturbare la normale vita della comunità. L'atteggiamento nei confronti dei morti e, indirettamente si riferisce alle relazioni sociali tra i membri della comunità.
Sesklo
Ο προϊστορικός χώρος του Σέσκλου αναπτύχθηκε πάνω στον λόφο Καστράκι που ορίζουν δύο ρέματα και στη γύρω περιοχή. Βρίσκονται 15 χλμ ΝΔ του Βόλου, κοντά στο σημερινό χωριό Σέσκλο. Abitata sin dalla metà 7 ° millennio fino alla media età del bronzo. L'accordo raggiunto il suo picco nel Neolitico Medio (5millennio), che si estende su una vasta area, almeno 100 ettari.
Si tratta di uno dei più grandi luoghi in Grecia per la conoscenza del Pre-Pottery Neolitico (fine del 7 ° millennio aC), soprattutto perché qui il Neolitico trittico (μόνιμη κατοικία, γεωργία, κτηνοτροφία) διαπιστώνονται καθαρά. Η έκταση του οικισμού στην ακεραμική περίοδο δεν ήταν δυνατόν να εξακριβωθεί . Στοιχεία της φάσης αυτής έχουν διαπιστωθεί τόσο στο λόφο Καστράκι (Σέσκλο Α), όσο και πέρα από το ΒΑ άκρο της Ακρόπολης (Σέσκλο Γ). Πρόκειται για κατάλοιπα καλυβών, όπως αβαθή ορύγματα, τάφρους για λεπτό θεμέλιο τετράπλευρου σπιτιού, κυκλικούς λάκκους και τμήματα συμπαγούς πηλού από τα τοιχώματα πιθανόν οικήματος.
Ερείπια της Αρχαιότερης Νεολιθικής έχουν διαπιστωθεί τόσο στο Σέσκλο Α, όσο και στην επίπεδη πλευρά στα δυτικά (Σέσκλο Β) καθώς και στη γύρω περιοχή. Βασικό χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής αυτής της φάσης είναι η πολυμορφία των τύπων και η ποικιλία των υλικών, καθώς διαπιστώθηκαν τόσο λιθόκτιστα θεμέλια σπιτιών και τοίχοι από πλιθιά, όσο και κατασκευές από πλασμένο πηλό, κάποτε με πλάκες εξωτερικά, σαν ορθοστάτες.
La maggior parte dei resti architettonici sono oggi visibili nel sito archeologico di Sesklo appartengono al periodo Neolitico Medio (6millennio). Την περίοδο αυτή ο οικισμός εκτείνεται πάνω στον Καστράκι (Σέσκλο Α), όσο και στην επίπεδη πλαγιά στα δυτικά (Σέσκλο Β) και στη γύρω περιοχή , σ’ ένα χώρο που όπως προαναφέρθηκε έχει έκταση περίπου 100 στρέμματα. Η περίοδος αυτή ταυτίζεται με τον γνωστό πολιτισμό του Σέσκλου, ενώ η κεραμική που βρέθηκε στον οικισμό αποτέλεσε τη βάση της χρονολόγησης των υποπεριόδων της Μέσης Νεολιθικής. Ο οικισμός αυτή την περίοδο δίνει την εικόνα ενός οργανωμένου οικισμού με συνεκτικό ιστό. Καταστράφηκε από φωτιά προς το τέλος της 5ης χιλιετίας και ερημώθηκε για περισσότερο από 500 χρόνια.
Uno degli edifici più interessanti del periodo Neolitico Medio sull'acropoli Sesklo A si chiama la Casa di Potter. Η οικία αυτή ονομάστηκε έτσι από τον πρώτο ανασκαφέα Χρ. Τσούντα, επειδή μέσα στα δωμάτια διατηρήθηκαν κατά χώραν πολλά αγγεία λόγω της ξαφνικής καταστροφής από τη φωτιά.
Στην οικία αυτή έχουν διαπιστωθεί δύο κύριες αρχιτεκτονικές φάσεις, που χρονολογικά τοποθετούνται στη Μέση Νεολιθική περίοδο. Στην πρώτη φάση (Μ.Ν.ΙΙΙ.Α), ήταν ένα απλό, τετράγωνο κτίσμα με δάπεδο από κίτρινο πηλό και πλάκες μεσαίου μεγέθους. Η θύρα του βρισκόταν στο δυτικό τοίχο, που οδηγούσε και σε μια στεγασμένη αυλή στα δυτικά. Στη 2η φάση (Μ.Ν.ΙΙΙ.Β), έγινε ανακατασκευή μεγάλης κλίμακας: η αυλή διαμορφώθηκε σε χωριστή οικία, ενώ το ίδιο το οίκημα μεγάλωσε σε μήκος και απέκτησε δύο δωμάτια που χωρίζονταν με ένα μεσότοιχο. Το βόρειο δωμάτιο περιείχε αποθηκευτικούς χώρους και αγγεία κατά χώραν, ενώ το νότιο περιείχε κατασκευές για την προετοιμασία της τροφής και άλλες οικοτεχνικές δραστηριότητες. La porta della seconda fase è stata aperta sulla parete orientale.
Αξιοσημείωτο αρχιτεκτονικό στοιχείο αποτελούν οι τρεις αντιρήδες στο βόρειο τοίχο που χωρίζουν τη βόρεια πλευρά του οικήματος σε 3 ισομήκη σχεδόν τμήματα. Per mantenere un certo livello di spread antiriou e la parete intermedia con argilla. Molti indizi suggeriscono l'esistenza in questa casa un soppalco che si basava su queste antiriou.
Η Οικία του Κεραμέα καταστράφηκε από φωτιά και έχει αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία για την αποκατάσταση της ιστορίας του οικισμού, ιδιαίτερα του τέλους της Μέσης Νεολιθικής περιόδου, της οποίας θεωρείται χαρακτηριστικό δείγμα.
Το Σέσκλο μετά την καταστροφή ξανακατοικήθηκε στη Νεότερη Νεολιθική περίοδο αλλά μόνο πάνω στο χώρο της Ακρόπολης. Την περίοδο αυτή χτίζεται στο ψηλότερο σημείο της Ακρόπολης το Μέγαρο. Το Μέγαρο ανασκάφηκε από τον Χρ. Τσούντα στις αρχές του 20ου αιώνα. Πρόκειται για ένα οίκημα που αποτελείται από πρόδομο, κυρίως δωμάτιο και θάλαμο και περιβαλλόταν από ένα σύστημα κυκλικών λίθινων περιβόλων. Γύρω απ’ αυτόν τον κεντρικό πυρήνα διατάσσονταν τα υπόλοιπα σπίτια του οικισμού.
Το οικοδόμημα έχει προσανατολισμό Ανατολή-Δύση και η θύρα εισόδου βρίσκεται στα δυτικά. Nella sala principale sono stati trovati nel pavimento di argilla piloktisti piatto quadrilatero con bordo nastro. Τρεις κωνικές οπές στο μέσον του δωματίου μαρτυρούν τους ξύλινους πασσάλους που στήριζαν τη στέγη. Δύο μικρές λίθινες κατασκευές ελλειπτικού σχήματος στη Β.Δ. γωνία του θαλάμου σχετίζονται με τις τροφοπαρασκευαστικές δραστηριότητες των ενοίκων.
Ανατολικά του κυρίως δωματίου διαμορφώνεται ένας ξεχωριστός χώρος που πιθανόν αποτελεί τον οπισθόδομό του.
Ολόκληρη η Ν.Α. πλευρά της αυλής γύρω από το Μέγαρο, καθώς και ένα τμήμα του μεγάρου έχουν σήμερα καταρρεύσει στο παρακείμενο ρεύμα, ωστόσο το οικοδόμημα αυτό εξακολουθεί να παραμένει το πιο εντυπωσιακό μέγαρο της Νεολιθικής Εποχής σ’ ολόκληρη τη Θεσσαλία, λόγω του μεγέθους του.
Αργότερα κατοικήθηκε επιλεκτικά στην Πρώιμη και στη Μέση Εποχή Χαλκού. Στην περίοδο αυτή ανήκουν ορισμένα σπίτια πάνω στην Ακρόπολη (Σέσκλο Α) καθώς και οι κιβωτιόσχημοι τάφοι που βρέθηκαν τόσο στο Σέσκλο Α όσο και στο Σέσκλο Β.
Diminio
Ο Νεολιθικός οικισμός Διμηνίου που αποτελεί τη χρονολογική συνέχεια του Σέσκλου χτίστηκε σε ένα χαμηλό λόφο ύψους 16 m. Βρίσκεται στο δυτικό άκρο του σύγχρονου οικισμού του Διμηνίου, 5 χλμ. από την πόλη του Βόλου. Ο οικισμός απέχει 3 km. από τη σημερινή ακτογραμμή, ωστόσο την περίοδο ίδρυσής του (τέλος 5ης χιλιετίας π.Χ.) η ακτογραμμή βρισκόταν σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου. Σημαντικό χαρακτηριστικό του Διμηνίου αποτελεί η συνεχής κατοίκηση του χώρου από τη Νεότερη Νεολιθική Εποχή έως το τέλος της Ύστερης Εποχής του Χαλκού. Noi crediamo che l'accesso alle pianure che erano adatte per la coltivazione agricola e zootecnica, ma soprattutto la capacità di comunicare con le rotte marittime verso l'Egeo centrale sono stati i principali condizioni abitabili continua Dimini.
Είναι ένας πολύ καλά οργανωμένος οικισμός, από τον οποίο προέρχονται οι περισσότερες πληροφορίες μας για την οργάνωση του χώρου στη Νεότερη Νεολιθική περίοδο. Ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό στοιχείο αποτελούν οι 6 ομόκεντροι λίθινοι περίβολοι που χτίστηκαν σταδιακά κατά ζεύγη γύρω από το λόφο. Οι λίθινοι περίβολοι τέμνονται από ισάριθμους ακτινωτά τοποθετημένους στενούς διαδρόμους, που χωρίζουν τον οικισμό σε 4 τμήματα. Ανάμεσα στα ζεύγη των περιβόλων χτίστηκαν τα σπίτια του οικισμού που είχαν λίθινα θεμέλια, πλίνθινη ανωδομή και αποτελούνταν από 2-3 κύρια δωμάτια και βοηθητικούς χώρους.
Ένα μεγάλο μονόχωρο σπίτι, γνωστό ως Οικία Ν ξεχωρίζει για την ιδιαίτερη οργάνωση του εσωτερικού χώρου. Μέσα σ’ αυτό βρέθηκαν χώροι για την προετοιμασία της τροφής (εστία) καθώς και ένας αποθηκευτικός χώρος. Στην κορυφή του λόφου οι δύο πρώτοι περίβολοι ορίζουν την κεντρική αυλή, σημείο αναφοράς όλων των δραστηριοτήτων του οικισμού. Στο Β.Α άκρο της κεντρικής αυλής στο τέλος της Νεολιθικής περιόδου(τέλος 4ης χιλιετίας) χτίστηκε ένα μεγάλο μέγαρο που αποτελείται από δύο δωμάτια και ένα πρόδομο. Στο εσωτερικό δωμάτιο σώζεται μία κτιστή πεταλοειδής εστία. Το οίκημα αυτό συνδέθηκε με κάποια μορφή κοινωνικής ιεραρχίας και κεντρικής εξουσίας, η οποία όπως φαίνεται άρχισε να διαμορφώνεται σιγά-σιγά στο τέλος της Νεολιθικής περιόδου και της Τελικής Νεολιθικής αναπτύχθηκε πλήρως κατά τη διάρκεια της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού.
Κατά τη Μέση Εποχή του Χαλκού(2millennio aC) ο λόφος χρησιμοποιήθηκε ως νεκροταφείο με λίθινους κιβωτιόσχημους τάφους. Στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού(14ος αι. π.Χ.) στη ΝΔ πλευρά του λόφου χτίζεται ένας μεγάλος θολωτός τάφος, ενώ στην ΝΔ γωνία της κεντρικής αυλής χτίζεται ένα μέγαρο που στη θεμελίωσή του χρησιμοποιούνται λίθινες πλάκες από κιβωτιόσχημους τάφους της Μέσης Εποχής του Χαλκού.
Τα πρώτα χωριά
Η Θεσσαλία, που βρίσκεται στο κέντρο περίπου της Ελληνικής χερσονήσου, παρουσιάζει αξιοσημείωτη εναλλαγή τοπίων και οικοσυστημάτων. Το εσωτερικό της χαρακτηρίζεται από δύο μεγάλες πεδινές εκτάσεις με χαμηλούς λόφους. Στο παρελθόν σημαντική ήταν και η παρουσία μίας εκτεταμένης λίμνης, της Βοιϊδος, σημερινή Κάρλα, che oggi è ormai asciugata. Per terminare sorge il monte Pelio costa del Mar Egeo. Η έξοδος προς το Αιγαίο μέσω του ασφαλούς Παγασητικού κόλπου έδινε από πολύ νωρίς τη δυνατότητα επικοινωνίας με τις άλλες νεολιθικές κοινωνίες στις νησιωτικές περιοχές και στις ακτές της Μ. Ασίας.
Το κλίμα κατά την νεολιθική περίοδο, που ήταν λίγο πιο υγρό από το σημερινό με παρόμοιες θερμοκρασίες, ευνοούσε την ανάπτυξη κυρίως δασών βελανιδιάς και κωνοφόρων στα ορεινά παράλληλα με χαμηλή θαμνώδη βλάστηση. Πολλά είδη άγριων ζώων ζούσαν στην περιοχή αυτή, όπως το κόκκινο ελάφι, το ζαρκάδι, ο λαγός και το αγριογούρουνο. Στις μεγάλες πεδιάδες ήταν συνήθης η καλλιέργεια σιτηρών και οσπρίων.
Στην αρχή της νεολιθικής περιόδου, περίπου στα μέσα της 7ης χιλιετίας π.Χ. (6800 π.Χ.), εμφανίστηκαν τα πρώτα δείγματα μόνιμης εγκατάστασης με τη μορφή μικρών χωριών. Επιλέγοντας θέσεις σε λοφώδεις περιοχές με πρόσβαση στις πεδινές, κατάλληλες για καλλιέργεια αλλά και σε εκτάσεις πρόσφορες για κτηνοτροφία.
Από τις πρώτες καλύβες που κατασκεύαζαν οι νεολιθικοί άνθρωποι με κλαδιά και δέρματα, έχουν απομείνει μόνο τα ελλειψοειδή ορύγματα της βάσης τους. Δείγματα τέτοιων κατασκευών έχουν βρεθεί στο οικισμό του Σέσκλου, στα στρώματα της Ακεραμικής Νεολιθικής (7millennio aC)
Nelle prossime fasi del Neolitico (6millennio aC) case sono state costruite con i materiali più durevoli come la pietra e argilla ed era rettangolare con una o due camere. Τα θεμέλια ήταν πέτρινα και οι τοίχοι χτίζονταν με ωμά πλιθιά. Η ξύλινη στέγη έφερε επάλειψη από πηλό και ήταν δίρριχτη ή τετράρριχτη ανάλογα με το μέγεθος του σπιτιού. Τα αρχιτεκτονικά στοιχεία της ανωδομής μας είναι γνωστά από τα υπολείμματα των πηλών και των ξύλων που βρίσκονται στις ανασκαφές των νεολιθικών σπιτιών. Πολύτιμες είναι οι πληροφορίες από τα πήλινα ομοιώματα σπιτιών. Όπως φαίνεται από τα ομοιώματα αυτά, υπήρχαν μεγάλα ανοίγματα στους τοίχους, που μπορεί να ερμηνευθούν ως πόρτες ή παράθυρα καθώς και μία οπή στην στέγη για τον καπνό από την εστία.
Τόσο στο εσωτερικό των σπιτιών όσο και σε εξωτερικούς χώρους δίπλα από αυτά, υπήρχαν διάφορες κατασκευές για την εξυπηρέτηση καθημερινών αναγκών, όπως εστίες, φούρνοι, αποθηκευτικοί κι εργαστηριακή χώροι.
Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΑΛΚΟΥ
Το ανάκτορο της Ιωλκού
Dimini
ΜΥΚΗΝΑΪΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ – ΑΝΑΚΤΟΡΟ
Το Μυκηναϊκό ανάκτορο Διμηνίου χτίστηκε ανάμεσα στην ανατολική παρειά τον λόφου με το Νεολιθικό οικισμού και στο κυρίως τμήμα τον Μυκηναϊκού οικισμού με το δρόμο. ‘Ενα πρόπυλο στο δρόμο που διέσχιζε τον οικισμό οδηγούσε στο ανάκτορο. Το ανάκτορο αποτελείται από δύο μεγάλα μέγαρα που πλαισιώνονται από άλλα μικρότερα κτίρια και συνδέονται με μία εσωτερική αυλή. Θεμελιώθηκε στις αρχές του 13°” αιώνα π.χ.. (Υστεροελλαδική ΙΙΙΒ1 περίοδος) πάνω σ’ ένα παλιότερο μέγαρο τον 14° αιώνα π.Χ. και εγκαταλείφθηκε στις αρχές του 12ου αιώνα π.Χ. (Υστεροελλαδική ΙΙΓ πρώιμη περίοδος).
Το πρώτο κτίριο ονομάστηκε Μέγαρο A και έχει προσανατολισμό A προς Δ. Αποτελείται από δύο πτέρυγες δωματίων που συνδέονται μεταξύ τους με ένα διάδρομο. Στη βόρεια πτέρυγα βρίσκονται οι κύριοι χώροι διαμονής, ενώ στη νότια πτέρυγα οι βοηθητικοί και εργοστασιακοί χώροι. In’ un laboratorio spaziale ha rivelato un stathmio pietra con tre simboli incisi scrittura Lineare B, ενώ στο διάδρομο βρέθηκε ένα σύνολο από λίθινες μήτρες και άλλα εργαλεία που σχετίζονται με τη μεταλλουργία. Οι τοίχοι του Μεγάρου A σώζονται αρκετά καλά σε ικανό ύψος και είναι επιχρισμένοι, όπως και τα δάπεδα, από λευκό ασβεστοκονίαμα. Προς τα βόρεια και προς τα νότια αναπτύσσονται δύο ανεξάρτητες πτέρυγες.
Οι θολωτοί τάφοι
Στους άνακτες της Ιωλκού, χωρίς αμφιβολία πλέον, πρέπει να αποδοθούν οι δύο μεγάλοι θολωτοί τάφοι που ερευνήθηκαν στο Διμήνι στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Οι μεγάλοι θολωτοί τάφοι είναι από τα σημαντικότερα μνημεία της μυκηναϊκής αρχιτεκτονικής και έχουν βρεθεί αρκετοί σε όλοι την Ελλάδα. Ο πρώτος τάφος που έχει βρεθεί στο Διμήνι, γνωστός ως τάφος της Τούμπας ανακαλύφθηκε το 1901 από τον Β. Στάη. Ο τάφος έχει κτιστεί με το εκφορικό σύστημα και αποτελείται από ένα μακρύ διάδρομο, με ένα στόμιο συνολικού μήκους 16,30μ. που έκλεινε με θύρα. Τρεις μεγάλες πέτρες αποτελούν το υπέρθυρο του στομίου ενώ πάνω από το υπέρθυρο ανοίγεται το ανακουφιστικό τρίγωνο, απαραίτητο για την καλή στατική επάρκεια του κτιρίου. Σήμερα ένα μέρος από τη θόλο του μνημείου έχει καταρρεύσει, αλλά την εποχή που κατασκευάστηκε ήταν κλειστή μέχρι επάνω και καλυμμένη με χώμα. Στον τάφο αυτό, η κατασκευή του οποίου τοποθετείται στο 13ο αι. π.Χ., Dentro la cupola era una partizione speciale come una tomba a camera che ha accettato il punto di morte. La camera di sepoltura sono stati coperti con grandi lastre rettangolari e l'altezza delle pareti raggiunto uno metro.
Δυστυχώς το μνημείο βρέθηκε συλημένο και δεν έχουν βρεθεί κτερίσματα παρά μόνο λίγες χρυσές ψηφίδες, ελεφάντινα κομβία και τμήματα σπειροειδών κοσμημάτων από υαλόμαζα, που ξέφυγαν της προσοχής των αρχαιοκάπηλων, οι οποίοι μάλλον σύλησαν τον τάφο, μπαίνοντας από το ανακουφιστικό τρίγωνο στα αρχαία και όχι στα νεότερα χρόνια. Πολύ σημαντικό εύρημα είναι η ψήφος ενός χρυσού περιδεραίου που βρέθηκε κατά την διάρκεια των εργασιών στερέωσης του μνημείου. Η μήτρα με την οποία κατασκευάζονταν αυτές οι χρυσές ψήφοι, έχει βρεθεί στα εργαστήρια του Μεγάρου Α.
Ακριβώς απέναντι από τον τάφο, στις υπώρειες του λόφου, υπάρχει ένας δεύτερος τάφος, λίγο προγενέστερος(14ο αι. π.Χ), που είναι γνωστός ως θολωτός τάφος Λαμιόσπιτο. Ο θολωτός τάφος Λαμιόσπιτο διατηρείται γενικά στην αρχική του μορφή, εκτός από το κεντρικό τμήμα της οροφής του που είχε καταπέσει καθώς είχε συληθεί κατά την αρχαιότητα. Ωστόσο, απέδωσε σπουδαία ευρήματα, όπως κοσμήματα και χάλκινα όπλα που εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Η διάμετρός του είναι 8,20μ. και το σωζόμενο ύψος είναι 8,20μ. Η πρόσβαση στον τάφο γίνεται μέσω δρόμου μήκους 14,50μ. και πλάτους 3,30μ., ο οποίος παρουσιάζει προσανατολισμό Β-ΒΑ. Οι παρειές του συγκρατούνται από αναλήμματα μέγιστου ύψους 4,50μ. Στο δρόμο υπήρχαν δύο φράγματα από αργούς λίθους, ένα δίπλα στο στόμιο και ένα άλλο στο άλλο άκρο του. Η είσοδος στο εσωτερικό του τάφου γινόταν μέσω μιας θύρας ύψους 3,00μ. και πλάτους 1,90μ. Από το στόμιο του τάφου ξεκινούσε ένα θρανίο ύψους 0,55μ. και πλάτους 0,50μ., κτισμένο από 5 σειρές ωμών πλίθινων που περιέτρεχε τον τοίχο του θόλου. Ο Χρ. Τσούντας θεώρησε ότι αποτελούσε τον τόπο προσωρινής εναπόθεσης του νεκρού και τοποθέτησης ταφικών κτερισμάτων. Κάτω από το θρανίο αυτό, βρέθηκαν δύο λαξεύματα από δάπεδο της θόλου όπου είχαν τοποθετηθεί τέσσερα σκυλιά που προφανώς συνόδευαν τον άνακτα στο κυνήγι. Το υπέρθυρο του τάφου αποτελείται από 4 μεγάλες πλάκες και φέρει ανακουφιστικό τρίγωνο. Η θόλος σώζεται σχεδόν ακέραια και είναι κτισμένη με εκφορικό σύστημα. Ο τάφος αυτός πρόσφατα αναστηλώθηκε και αποτελεί επισκέψιμο μνημείο.
Ο μύθος
Ο σημαντικότερος μυθολογικός κύκλος είναι αυτός που αναφέρεται στην μυθική πόλη της Ιωλκού από όπου ξεκίνησε η Αργοναυτική εκστρατεία, η πρώτη μεγάλη ναυτική εξόρμηση των Ελλήνων. Σύμφωνα με το μύθο ιδρυτής της Ιωλκού ήταν ο Αιολίδης Κρηθέας. Οι Αιολίδες είχαν ως κοιτίδα τους τη Θεσσαλία, που παλιά ονομαζόταν Αιολίδα. Αυτοί μετακινήθηκαν από την αρχαία Άρνη, ίσως από την σημερινή περιοχή του Πύργου Κιερίου Καρδίτσας, στην κεντρική Θεσσαλία, προς τα ανατολικά Θεσσαλικά παράλια. Μετά την εγκατάσταση των Μινύων, κέντρο του Μυκηναϊκού πολιτισμού στη Θεσσαλία.
Σύμφωνα με το μύθο ο Πελίας, γιος του Κρηθέα, σφετερίστηκε το θρόνο από τον πρωτότοκο ετεροθαλή αδερφό του τον Αίσονα και βασίλευε στην Ιωλκό. Ο Ιάσονας, ο γιος του Αίσονα, μεγάλωσε ασφαλής στο Πήλιο κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα και όταν κατέβηκε από το Πήλιο στην Ιωλκό για να διεκδικήσει τον θρόνο του πατέρα του, έφτασε εκεί μονοσάνδαλος καθώς έχασε το ένα του σανδάλι περνώντας από τον ποταμό Άναυρο. Τότε ο Πελίας θυμήθηκε έναν παλαιότερο χρησμό, σύμφωνα με τον οποίο θα έχανε την εξουσία του από έναν μονοσάνδαλο άντρα, και για να προστατέψει το θρόνο του έστειλε τον Ιάσονα στην Κολχίδα, στη χώρα του Αιήτη, για να φέρει πίσω το χρυσόμαλλο δέρας. Έτσι, οργανώθηκε η Αργοναυτική εκστρατεία, η πρώτη πανελλήνια εξόρμηση, με συμμετοχή όλων των Ελλήνων για την εξεύρεση πολύτιμων μετάλλων και νέων τεχνολογιών αλλά και νέων αγορών για τη διακίνηση των ελληνικών προϊόντων. Ο Ιάσονας με τη βοήθεια της Μήδειας έφερε πίσω από την ασιατική ακτή το Cosìόμαλλο δέρας. Η συνέχεια της ιστορίας μας είναι γνωστή από την ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη. Ο Πελίας αρνείται να παραδώσει το θρόνο στον Ιάσονα. ΈCosìε την επιστροφή του Ιάσονα ξεσπούν ταραχές στο παλάτι της Ιωλκού. Το θρόνο κράτησε τελικά ο γιος του Πελία, ο Άκαστος, ο οποίος δεν μπορεί να ξαναδώσει τη δύναμη και την αίγλη στο βασίλειο της Ιωλκού. Έτσι στη δεύτερη μεγάλη πανελλήνια εξόρμηση στην Τροία η αρχηγία των καραβιών περνάει στον Εύμηλο, το γιο του Αδμήτου από τις γειτονικές Φερές.
Η ταύτιση της αρχαίας Ιωλκού, της πρωτεύουσας των Μινύων βασιλέων που κατείχε κυρίαρχη θέση στο Παγασητικό κόλπο, αποτελούσε πάντα για τους ερευνητές της Θεσσαλίας το πρώτο θέμα. Μέχρι το 1980 δύο θέσεις με μυκηναϊκά ερείπια ήταν γνωστές στον κόλπο του Παγασητικού. Η θέση στα Παλιά (το λεγόμενο Κάστρο του Βόλου) που είχε ταυτιστεί παλιότερα με την Ιωλκό και τη θέση στα Πευκάκια που είχε ταυτιστεί με το λιμάνι της Ιωλκού, τη Νήλεια.
Ωστόσο οι παραπάνω απόψεις για ταύτιση της αρχαίας Ιωλκού αναθεωρήθηκαν από την αποκάλυψη ενός εκτεταμένου μυκηναϊκού κέντρου στον αρχαιολογικό χώρο του Διμηνίου.
Ιωλκός : Η πόλη των μυθικών Αργοναυτών
Στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού, γνωστή ως Μυκηναϊκή περίοδος, η ακμή της Θεσσαλίας είναι μεγάλη αφού αποτελείται από εννέα ηγεμονίες και μετέχει στην εκστρατεία της Τροίας με 280 πλοία και κεντρικό ήρωα τον Αχιλλέα. Η αρχαιολογική έρευνα καθημερινά επαληθεύει αυτή την εικόνα της Μυκηναϊκής Θεσσαλίας και φέρνει στο φως νέους οικισμούς που σήμερα ξεπερνούν τους 100. Così, δεν είναι παράδοξο, ούτε τυχαίο, ότι στη Θεσσαλία αυτήν την περίοδο γεννήθηκαν οι πιο σπουδαίοι μύθοι των Ελλήνων, ούτε ότι στη γη αυτή εντοπίζεται η ελληνική κοσμογονία και η θεογονία. Εδώ τοποθετούνται οι θεοί του Ολύμπου, οι Τιτάνες της Όθρυος, οι Λαπίθες και οι Κένταυροι, με πιο γνωστό τον Κένταυρο Χείρωνα στο Πήλιο.
Η Μαγνησία στην εποχή του Χαλκού
Αν και η μετάβαση από τη Νεολιθική Εποχή στην Εποχή του Χαλκού θεωρείται ως μία μεγάλη πολιτισμική τομή, στην πραγματικότητα στη Θεσσαλία δεν παρατηρούνται άμεσες και ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στις δύο εποχές. Η Νεολιθική Εποχή κληροδότησε τόσα πολλά στοιχεία στην Εποχή του Χαλκού, ώστε οι αλλαγές που σημειώθηκαν ολοκληρώθηκαν σταδιακά και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα εξακολούθησαν να υφίστανται οι πρακτικές και οι μέθοδοι των νεολιθικών χρόνων. La forma degli insediamenti e stili di vita non cambiano di molti punti chiave. Η οικονομία στηρίζεται κυρίως στην παλιά γεωργική και κτηνοτροφική παράδοση και έτσι στον τομέα αυτό καμία επανάσταση δεν συντελείται στην περιοχή της Θεσσαλίας, σε αντίθεση με την Ανατολή, η οποία είχε το προβάδισμα στις εξελίξεις με προηγμένη τεχνολογία και μεταλλουργία.
Quello che abbiamo cambiato le cose ed è stato un fattore importante per le caratteristiche di insediamento all'inizio dell'Età del Bronzo nelle Pagassitikos, είναι ένα γεωλογικό επεισόδιο που χρονολογήθηκε με C14 στην 4η χιλιετία π.Χ. Αυτό το γεωλογικό επεισόδιο, σύμφωνα με τον γεωλόγο Zangger, είχε ως αποτέλεσμα η ακτογραμμή να απομακρυνθεί από το Διμήνι, το οποίο από τότε έπαψε να είναι παράλιο , και να δημιουργηθεί μία μεγάλη πεδιάδα όπου ιδρύθηκε μία οργανωμένη μυκηναϊκή πόλη με ισχυρό διοικητικό, οικονομικό και θρησκευτικό κέντρο. Η πόλη αυτή ήταν κτισμένη στην άκρη μίας Ιωλκάς, μίας βαθιάς αύλακας (Ησύχιος, Ιωλκά : βαθιά αύλακα) ενώ το λιμάνι της ήταν στα Πευκάκια.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ
Ευχαριστούμε
την αρχαιολόγο κα. Βασιλική Αδρύμη-Σισμάνη
για τα κείμενα που υπάρχουν στην ιστοσελίδα, καθώς και το
προσωπικό του αρχαιολογικού χώρου Διμηνίου.
