Af de snesevis af neolitiske bosættelser i Magnesia stå bosættelser Sesklo og Diminio, 10 og 7 km. henholdsvis vest for byen Volos. De to bygder var blandt de vigtigste neolitiske bosættelser ikke kun i regionen, og hele det gamle Grækenland. Den forhistoriske afvikling af Sesklo udviklet over bakken “Kastraki” og i regionen omkring simerno Sesklo. Sesklo først beboet i midten 7th årtusinde. De strejkende resultater Sesklo tillod arkæologer til at tale om kulturen i Sesklo. Δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα, το 5.000 π.Χ, 3 χλμ ανατολικά του Σέσκλου δημ�det�ργήπ.Χ�ε ένας εξίσου σημαντικός νεολιθικός οικισμός, το Διμήνι, το οποίο κατοικήθηκε για 4.000 χρόνια μέχρι και το τέλος της Μυκηναϊκής περιόδ�det το 1π.Χπ.Χ. Στο Διμήνι βρέθηκαν ευρήματα από τη Μυκηναϊκή εποχή, πολλά από αυτά βρίσκονται στο μουσείο του Βόλου, ενώ στον αρχαιολογικό χώρο σώζονται μυκηναϊκοί τάφοι σε πολύ καλή κατάσταση.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ

Ταφές

Inde i neolitiske bosættelser er sjældent findes normale begravelser i simple gruber med de døde placeret i en sammentrukket position eller sekundære begravelser med Oversættelse af knogle. Πιο συχνά εντοπίζονται καύσεις, κυρίως νηπίων, σε νεκρικά αγγεία. Πολλές φορές, ειδικά στις περιπτώσεις των νηπίων, οι ταφές βρίσκονταν κάτω από τα δάπεδα των σπιτιών της Νεότερης Νεολιθικής. Parallel, μόνο στη διάρκεια της Νεότερης και Τελικής Νεολιθικής έχουν εντοπισθεί οργανωμένα νεκροταφεία έξω από τα όρια των οικισμών.

Τα παραπάνω είναι γνωστά από λιγοστές ανασκαφικές μαρτυρίες. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι ο θάνατος αποτελούσε σημαντικό γεγονός για τις νεολιθικές κοινωνίες καθώς διατάρασσε την ομαλή ζωή της κοινότητας. Holdninger til de døde og indirekte henviser til de sociale relationer blandt medlemmer af samfundet.

Sesklo

Ο προϊστορικός χώρος του Σέσκλου αναπτύχθηκε πάνω στον λόφο Καστράκι που ορίζουν δύο ρέματα και στη γύρω περιοχή. Βρίσκονται 15 χλμ ΝΔ του Βόλου, κοντά στο σημερινό χωριό Σέσκλο. Κατοικήθηκε από τα μέσα της 7ης χιλιετίας μέχρι και την Μέση Εποχή του Χαλκού. Ο οικισμός φτάνει στην ακμή του στη Μέση Νεολιθική περίοδο (5η χιλιετία), στην οποία εκτείνεται σε μεγάλοι έκταση, mindst 100 acres.

Αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες θέσεις στον ελλαδικό χώρο για τη γνώση της Ακεραμικής Νεολιθικής (τέλη 7ης χιλιετίας π.Χ.), κυρίως επειδή εδώ το νεολιθικό τρίπτυχο (μόνιμη κατοικία, γεωργία, κτηνοτροφία) διαπιστώνονται καθαρά. Η έκταση του οικισμού στην ακεραμική περίοδο δεν ήταν δυνατόν να εξακριβωθεί . Στοιχεία της φάσης αυτής έχουν διαπιστωθεί τόσο στο λόφο Καστράκι (Σέσκλο Α), όσο και πέρα από το ΒΑ άκρο της Ακρόπολης (Σέσκλο Γ). Πρόκειται για κατάλοιπα καλυβών, όπως αβαθή ορύγματα, τάφρους για λεπτό θεμέλιο τετράπλευρου σπιτιού, κυκλικούς λάκκους και τμήματα συμπαγούς πηλού από τα τοιχώματα πιθανόν οικήματος.

Ερείπια της Αρχαιότερης Νεολιθικής έχουν διαπιστωθεί τόσο στο Σέσκλο Α, όσο και στην επίπεδη πλευρά στα δυτικά (Σέσκλο Β) καθώς και στη γύρω περιοχή. Βασικό χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής αυτής της φάσης είναι η πολυμορφία των τύπων και η ποικιλία των υλικών, καθώς διαπιστώθηκαν τόσο λιθόκτιστα θεμέλια σπιτιών και τοίχοι από πλιθιά, όσο και κατασκευές από πλασμένο πηλό, κάποτε με πλάκες εξωτερικά, σαν ορθοστάτες.

De fleste arkitektoniske rester er synlige i dag i det arkæologiske område i Sesklo hører til Mellemøsten bondestenalderen (6η χιλιετία). Την περίοδο αυτή ο οικισμός εκτείνεται πάνω στον Καστράκι (Σέσκλο Α), όσο και στην επίπεδη πλαγιά στα δυτικά (Σέσκλο Β) και στη γύρω περιοχή , σ’ ένα χώρο που όπως προαναφέρθηκε έχει έκταση περίπου 100 στρέμματα. Η περίοδος αυτή ταυτίζεται με τον γνωστό πολιτισμό του Σέσκλου, ενώ η κεραμική που βρέθηκε στον οικισμό αποτέλεσε τη βάση της χρονολόγησης των υποπεριόδων της Μέσης Νεολιθικής. Ο οικισμός αυτή την περίοδο δίνει την εικόνα ενός οργανωμένου οικισμού με συνεκτικό ιστό. Καταστράφηκε από φωτιά προς το τέλος της 5ης χιλιετίας και ερημώθηκε για περισσότερο από 500 χρόνια.

Et af de mest interessante bygninger i Mellemøsten bondestenalderen på Akropolis Sesklo A kaldes House of Potter. Η οικία αυτή ονομάστηκε έτσι από τον πρώτο ανασκαφέα Χρ. Τσούντα, επειδή μέσα στα δωμάτια διατηρήθηκαν κατά χώραν πολλά αγγεία λόγω της ξαφνικής καταστροφής από τη φωτιά.

Στην οικία αυτή έχουν διαπιστωθεί δύο κύριες αρχιτεκτονικές φάσεις, που χρονολογικά τοποθετούνται στη Μέση Νεολιθική περίοδο. Στην πρώτη φάση (Μ.Ν.ΙΙΙ.Α), ήταν ένα απλό, τετράγωνο κτίσμα με δάπεδο από κίτρινο πηλό και πλάκες μεσαίου μεγέθους. Η θύρα του βρισκόταν στο δυτικό τοίχο, που οδηγούσε και σε μια στεγασμένη αυλή στα δυτικά. Στη 2η φάση (Μ.Ν.ΙΙΙ.Β), έγινε ανακατασκευή μεγάλης κλίμακας: η αυλή διαμορφώθηκε σε χωριστή οικία, ενώ το ίδιο το οίκημα μεγάλωσε σε μήκος και απέκτησε δύο δωμάτια που χωρίζονταν με ένα μεσότοιχο. Den nordlige rum indeholdende lagertanke og in situ, mens de sydlige indeholder strukturer til tilberedning af mad og andre aktiviteter sommerhus. Η θύρα του στη δεύτερη φάση ανοίχτηκε στον ανατολικό τοίχο.

Bemærkelsesværdige arkitektoniske træk er tre Antiriou nordvæggen adskiller den nordlige side af bygningen i 3 næsten lige lange segmenter. Σε αρκετό ύψος διατηρείται η επάλειψη των αντιρήδων και του ενδιάμεσου τοίχου με πηλό. Meget tyder på, at der i dette hus en mezzanin, der har påberåbt sig disse antiriou.

Η Οικία του Κεραμέα καταστράφηκε από φωτιά και έχει αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία για την αποκατάσταση της ιστορίας του οικισμού, ιδιαίτερα του τέλους της Μέσης Νεολιθικής περιόδου, της οποίας θεωρείται χαρακτηριστικό δείγμα.

Το Σέσκλο μετά την καταστροφή ξανακατοικήθηκε στη Νεότερη Νεολιθική περίοδο αλλά μόνο πάνω στο χώρο της Ακρόπολης. Την περίοδο αυτή χτίζεται στο ψηλότερο σημείο της Ακρόπολης το Μέγαρο. Το Μέγαρο ανασκάφηκε από τον Χρ. Τσούντα στις αρχές του 20ου αιώνα. Πρόκειται για ένα οίκημα που αποτελείται από πρόδομο, κυρίως δωμάτιο και θάλαμο και περιβαλλόταν από ένα σύστημα κυκλικών λίθινων περιβόλων. Γύρω απ’ αυτόν τον κεντρικό πυρήνα διατάσσονταν τα υπόλοιπα σπίτια του οικισμού.

Το οικοδόμημα έχει προσανατολισμό Ανατολή-Δύση και η θύρα εισόδου βρίσκεται στα δυτικά. I hovedrummet blev fundet i en ler gulv piloktisti firkantede plade med bånd rim. Τρεις κωνικές οπές στο μέσον του δωματίου μαρτυρούν τους ξύλινους πασσάλους που στήριζαν τη στέγη. Δύο μικρές λίθινες κατασκευές ελλειπτικού σχήματος στη Β.Δ. γωνία του θαλάμου σχετίζονται με τις τροφοπαρασκευαστικές δραστηριότητες των ενοίκων.

Øst for hovedrummet dannede et separat område, der er sandsynlige opisthodomos af.

Hele Southeast. side af jorden omkring slottet, καθώς και ένα τμήμα του μεγάρου έχουν σήμερα καταρρεύσει στο παρακείμενο ρεύμα, ωστόσο το οικοδόμημα αυτό εξακολουθεί να παραμένει το πιο εντυπωσιακό μέγαρο της Νεολιθικής Εποχής σ’ ολόκληρη τη Θεσσαλία, λόγω του μεγέθους του.

Αργότερα κατοικήθηκε επιλεκτικά στην Πρώιμη και στη Μέση Εποχή Χαλκού. Στην περίοδο αυτή ανήκουν ορισμένα σπίτια πάνω στην Ακρόπολη (Σέσκλο Α) og cist grave fundet så Sesklo A og B Sesklo.

Diminio

Ο Νεολιθικός οικισμός Διμηνίου που αποτελεί τη χρονολογική συνέχεια του Σέσκλου χτίστηκε σε ένα χαμηλό λόφο ύψους 16 m. Βρίσκεται στο δυτικό άκρο του σύγχρονου οικισμού του Διμηνίου, 5 χλμ. από την πόλη του Βόλου. Ο οικισμός απέχει 3 km. από τη σημερινή ακτογραμμή, ωστόσο την περίοδο ίδρυσής του (τέλος 5ης χιλιετίας π.Χ.) η ακτογραμμή βρισκόταν σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου. Et vigtigt element i Diminiou er kontinuerlig beboelse fra den sene stenalder til slutningen af ​​yngre bronzealder. Vi mener, at adgangen til sletterne, der var egnet til landbrug dyrkning og husdyr, men først og fremmest muligheden for kontakt med havet ruter til det centrale Ægæiske var de vigtigste betingelser for uafbrudt beboelse Dimini.

Είναι ένας πολύ καλά οργανωμένος οικισμός, από τον οποίο προέρχονται οι περισσότερες πληροφορίες μας για την οργάνωση του χώρου στη Νεότερη Νεολιθική περίοδο. Ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό στοιχείο αποτελούν οι 6 ομόκεντροι λίθινοι περίβολοι που χτίστηκαν σταδιακά κατά ζεύγη γύρω από το λόφο. Οι λίθινοι περίβολοι τέμνονται από ισάριθμους ακτινωτά τοποθετημένους στενούς διαδρόμους, που χωρίζουν τον οικισμό σε 4 τμήματα. Ανάμεσα στα ζεύγη των περιβόλων χτίστηκαν τα σπίτια του οικισμού που είχαν λίθινα θεμέλια, πλίνθινη ανωδομή και αποτελούνταν από 2-3 κύρια δωμάτια και βοηθητικούς χώρους.

Et stort værelse hus, kendt som House N står for den særlige organisering af interiøret. Inden’ det var blevet opdaget for tilberedning af mad (arne) καθώς και ένας αποθηκευτικός χώρος. Στην κορυφή του λόφου οι δύο πρώτοι περίβολοι ορίζουν την κεντρική αυλή, σημείο αναφοράς όλων των δραστηριοτήτων του οικισμού. I nordøst kanten af ​​det centrale domstol i slutningen af ​​bondestenalderen(udgangen af ​​4. årtusinde) bygget en stor palæ bestående af to værelser og en forhal. Στο εσωτερικό δωμάτιο σώζεται μία κτιστή πεταλοειδής εστία. Το οίκημα αυτό συνδέθηκε με κάποια μορφή κοινωνικής ιεραρχίας και κεντρικής εξουσίας, der som vist tog form langsomt fra bondestenalderen og Final neolitiske fuldt udviklet i den tidlige bronzealder.

Κατά τη Μέση Εποχή του Χαλκού(2årtusinde f.Kr.) ο λόφος χρησιμοποιήθηκε ως νεκροταφείο με λίθινους κιβωτιόσχημους τάφους. Στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού(14ος αι. π.Χ.) στη ΝΔ πλευρά του λόφου χτίζεται ένας μεγάλος θολωτός τάφος, mens der i SW hjørne af værftet byggede et palæ, der anvendes i grundlæggelsen af ​​en stenplade cist grave i Mellemøsten bronzealder.

De første landsbyer

Η Θεσσαλία, που βρίσκεται στο κέντρο περίπου της Ελληνικής χερσονήσου, παρουσιάζει αξιοσημείωτη εναλλαγή τοπίων και οικοσυστημάτων. Το εσωτερικό της χαρακτηρίζεται από δύο μεγάλες πεδινές εκτάσεις με χαμηλούς λόφους. Στο παρελθόν σημαντική ήταν και η παρουσία μίας εκτεταμένης λίμνης, της Βοιϊδος, σημερινή Κάρλα, η οποία σήμερα πλέον έχει αποξηρανθεί. Στο ΝΑ άκρο της υψώνεται ο ορεινός όγκος του Πηλίου που βρέχεται από το Αιγαίο πέλαγος. Afgangen til det Ægæiske sikker Pagassitikos Golfen gav meget tidligt mulighed for at kommunikere med andre neolitiske samfund på øer og kyster M. Ασίας.

Το κλίμα κατά την νεολιθική περίοδο, που ήταν λίγο πιο υγρό από το σημερινό με παρόμοιες θερμοκρασίες, ευνοούσε την ανάπτυξη κυρίως δασών βελανιδιάς και κωνοφόρων στα ορεινά παράλληλα με χαμηλή θαμνώδη βλάστηση. Πολλά είδη άγριων ζώων ζούσαν στην περιοχή αυτή, όπως το κόκκινο ελάφι, το ζαρκάδι, ο λαγός και το αγριογούρουνο. Στις μεγάλες πεδιάδες ήταν συνήθης η καλλιέργεια σιτηρών και οσπρίων.

Στην αρχή της νεολιθικής περιόδου, περίπου στα μέσα της 7ης χιλιετίας π.Χ. (6800 π.Χ.), εμφανίστηκαν τα πρώτα δείγματα μόνιμης εγκατάστασης με τη μορφή μικρών χωριών. Επιλέγοντας θέσεις σε λοφώδεις περιοχές με πρόσβαση στις πεδινές, κατάλληλες για καλλιέργεια αλλά και σε εκτάσεις πρόσφορες για κτηνοτροφία.

Από τις πρώτες καλύβες που κατασκεύαζαν οι νεολιθικοί άνθρωποι με κλαδιά και δέρματα, έχουν απομείνει μόνο τα ελλειψοειδή ορύγματα της βάσης τους. Δείγματα τέτοιων κατασκευών έχουν βρεθεί στο οικισμό του Σέσκλου, στα στρώματα της Ακεραμικής Νεολιθικής (7årtusinde f.Kr.)

Στις αμέσως επόμενες φάσεις της Νεολιθικής περιόδου (6årtusinde f.Kr.) τα σπίτια χτίζονταν με πιο ανθεκτικά υλικά όπως η πέτρα και ο πηλός και ήταν ορθογώνια με ένα ή δύο δωμάτια. Τα θεμέλια ήταν πέτρινα και οι τοίχοι χτίζονταν με ωμά πλιθιά. Η ξύλινη στέγη έφερε επάλειψη από πηλό και ήταν δίρριχτη ή τετράρριχτη ανάλογα με το μέγεθος του σπιτιού. De arkitektoniske elementer i overbygningen er kendt fra resterne af ler og træ er fundet i udgravninger af neolitiske huse. Πολύτιμες είναι οι πληροφορίες από τα πήλινα ομοιώματα σπιτιών. Όπως φαίνεται από τα ομοιώματα αυτά, υπήρχαν μεγάλα ανοίγματα στους τοίχους, που μπορεί να ερμηνευθούν ως πόρτες ή παράθυρα καθώς και μία οπή στην στέγη για τον καπνό από την εστία.

Τόσο στο εσωτερικό των σπιτιών όσο και σε εξωτερικούς χώρους δίπλα από αυτά, υπήρχαν διάφορες κατασκευές για την εξυπηρέτηση καθημερινών αναγκών, όπως εστίες, φούρνοι, αποθηκευτικοί κι εργαστηριακή χώροι.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΑΛΚΟΥ

Το ανάκτορο της Ιωλκού

Dimini

ΜΥΚΗΝΑΪΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ – ΑΝΑΚΤΟΡΟ

Το Μυκηναϊκό ανάκτορο Διμηνίου χτίστηκε ανάμεσα στην ανατολική παρειά τον λόφου με το Νεολιθικό οικισμού και στο κυρίως τμήμα τον Μυκηναϊκού οικισμού με το δρόμο. ‘En veranda på vej, der krydsede forliget førte til slottet. Το ανάκτορο αποτελείται από δύο μεγάλα μέγαρα που πλαισιώνονται από άλλα μικρότερα κτίρια και συνδέονται με μία εσωτερική αυλή. Θεμελιώθηκε στις αρχές του 13°” αιώνα π.χ.. (Υστεροελλαδική ΙΙΙΒ1 περίοδος) πάνω σ’ ένα παλιότερο μέγαρο τον 14° αιώνα π.Χ. και εγκαταλείφθηκε στις αρχές του 12ου αιώνα π.Χ. (Υστεροελλαδική ΙΙΓ πρώιμη περίοδος).

Το πρώτο κτίριο ονομάστηκε Μέγαρο A και έχει προσανατολισμό A προς Δ. Αποτελείται από δύο πτέρυγες δωματίων που συνδέονται μεταξύ τους με ένα διάδρομο. Στη βόρεια πτέρυγα βρίσκονται οι κύριοι χώροι διαμονής, ενώ στη νότια πτέρυγα οι βοηθητικοί και εργοστασιακοί χώροι. I’ et rum laboratorium afsløret en sten stathmio med tre indgraverede symboler Linear B skrift, ενώ στο διάδρομο βρέθηκε ένα σύνολο από λίθινες μήτρες και άλλα εργαλεία που σχετίζονται με τη μεταλλουργία. Οι τοίχοι του Μεγάρου A σώζονται αρκετά καλά σε ικανό ύψος και είναι επιχρισμένοι, όπως και τα δάπεδα, από λευκό ασβεστοκονίαμα. Προς τα βόρεια και προς τα νότια αναπτύσσονται δύο ανεξάρτητες πτέρυγες.

Οι θολωτοί τάφοι

Στους άνακτες της Ιωλκού, χωρίς αμφιβολία πλέον, bør tilskrives to store hvælvede grave undersøgte Dimini begyndelsen af ​​sidste århundrede. Οι μεγάλοι θολωτοί τάφοι είναι από τα σημαντικότερα μνημεία της μυκηναϊκής αρχιτεκτονικής και έχουν βρεθεί αρκετοί σε όλοι την Ελλάδα. Ο πρώτος τάφος που έχει βρεθεί στο Διμήνι, γνωστός ως τάφος της Τούμπας ανακαλύφθηκε το 1901 από τον Β. Στάη. Ο τάφος έχει κτιστεί με το εκφορικό σύστημα και αποτελείται από ένα μακρύ διάδρομο, με ένα στόμιο συνολικού μήκους 16,30μ. που έκλεινε με θύρα. Τρεις μεγάλες πέτρες αποτελούν το υπέρθυρο του στομίου ενώ πάνω από το υπέρθυρο ανοίγεται το ανακουφιστικό τρίγωνο, απαραίτητο για την καλή στατική επάρκεια του κτιρίου. Σήμερα ένα μέρος από τη θόλο του μνημείου έχει καταρρεύσει, men på det tidspunkt det blev bygget blev lukket op og dækket op med jord. I denne grav, den konstruktion, der er anbragt i det 13. århundrede. π.Χ., Inde i kuplen var en særlig partition som et kammer grav som accepterede dødslejet. Deathly værelse dækket med store rektangulære plader og højden af ​​væggene nåede en meter.

Δυστυχώς το μνημείο βρέθηκε συλημένο και δεν έχουν βρεθεί κτερίσματα παρά μόνο λίγες χρυσές ψηφίδες, ελεφάντινα κομβία και τμήματα σπειροειδών κοσμημάτων από υαλόμαζα, που ξέφυγαν της προσοχής των αρχαιοκάπηλων, οι οποίοι μάλλον σύλησαν τον τάφο, μπαίνοντας από το ανακουφιστικό τρίγωνο στα αρχαία και όχι στα νεότερα χρόνια. Πολύ σημαντικό εύρημα είναι η ψήφος ενός χρυσού περιδεραίου που βρέθηκε κατά την διάρκεια των εργασιών στερέωσης του μνημείου. Η μήτρα με την οποία κατασκευάζονταν αυτές οι χρυσές ψήφοι, έχει βρεθεί στα εργαστήρια του Μεγάρου Α.

Ακριβώς απέναντι από τον τάφο, στις υπώρειες του λόφου, υπάρχει ένας δεύτερος τάφος, λίγο προγενέστερος(14ο αι. π.Χ), που είναι γνωστός ως θολωτός τάφος Λαμιόσπιτο. Ο θολωτός τάφος Λαμιόσπιτο διατηρείται γενικά στην αρχική του μορφή, εκτός από το κεντρικό τμήμα της οροφής του που είχε καταπέσει καθώς είχε συληθεί κατά την αρχαιότητα. Ωστόσο, απέδωσε σπουδαία ευρήματα, όπως κοσμήματα και χάλκινα όπλα που εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Η διάμετρός του είναι 8,20μ. και το σωζόμενο ύψος είναι 8,20μ. Η πρόσβαση στον τάφο γίνεται μέσω δρόμου μήκους 14,50μ. και πλάτους 3,30μ., ο οποίος παρουσιάζει προσανατολισμό Β-ΒΑ. Οι παρειές του συγκρατούνται από αναλήμματα μέγιστου ύψους 4,50μ. Στο δρόμο υπήρχαν δύο φράγματα από αργούς λίθους, ένα δίπλα στο στόμιο και ένα άλλο στο άλλο άκρο του. Η είσοδος στο εσωτερικό του τάφου γινόταν μέσω μιας θύρας ύψους 3,00μ. και πλάτους 1,90μ. Από το στόμιο του τάφου ξεκινούσε ένα θρανίο ύψους 0,55μ. και πλάτους 0,50μ., κτισμένο από 5 σειρές ωμών πλίθινων που περιέτρεχε τον τοίχο του θόλου. Ο Χρ. Τσούντας θεώρησε ότι αποτελούσε τον τόπο προσωρινής εναπόθεσης του νεκρού και τοποθέτησης ταφικών κτερισμάτων. Κάτω από το θρανίο αυτό, βρέθηκαν δύο λαξεύματα από δάπεδο της θόλου όπου είχαν τοποθετηθεί τέσσερα σκυλιά που προφανώς συνόδευαν τον άνακτα στο κυνήγι. Το υπέρθυρο του τάφου αποτελείται από 4 μεγάλες πλάκες και φέρει ανακουφιστικό τρίγωνο. Η θόλος σώζεται σχεδόν ακέραια και είναι κτισμένη με εκφορικό σύστημα. Ο τάφος αυτός πρόσφατα αναστηλώθηκε και αποτελεί επισκέψιμο μνημείο.

Ο μύθος

Ο σημαντικότερος μυθολογικός κύκλος είναι αυτός που αναφέρεται στην μυθική πόλη της Ιωλκού από όπου ξεκίνησε η Αργοναυτική εκστρατεία, η πρώτη μεγάλη ναυτική εξόρμηση των Ελλήνων. Σύμφωνα με το μύθο ιδρυτής της Ιωλκού ήταν ο Αιολίδης Κρηθέας. Οι Αιολίδες είχαν ως κοιτίδα τους τη Θεσσαλία, που παλιά ονομαζόταν Αιολίδα. Αυτοί μετακινήθηκαν από την αρχαία Άρνη, ίσως από την σημερινή περιοχή του Πύργου Κιερίου Καρδίτσας, στην κεντρική Θεσσαλία, προς τα ανατολικά Θεσσαλικά παράλια. Μετά την εγκατάσταση των Μινύων, κέντρο του Μυκηναϊκού πολιτισμού στη Θεσσαλία.

Σύμφωνα με το μύθο ο Πελίας, γιος του Κρηθέα, σφετερίστηκε το θρόνο από τον πρωτότοκο ετεροθαλή αδερφό του τον Αίσονα και βασίλευε στην Ιωλκό. Ο Ιάσονας, ο γιος του Αίσονα, μεγάλωσε ασφαλής στο Πήλιο κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα και όταν κατέβηκε από το Πήλιο στην Ιωλκό για να διεκδικήσει τον θρόνο του πατέρα του, monosandalos ankom der efter at have tabt en sandal krydse floden Anavros. Så Pelias huskede en ældre orakel, σύμφωνα με τον οποίο θα έχανε την εξουσία του από έναν μονοσάνδαλο άντρα, και για να προστατέψει το θρόνο του έστειλε τον Ιάσονα στην Κολχίδα, στη χώρα του Αιήτη, για να φέρει πίσω το χρυσόμαλλο δέρας. Έτσι, οργανώθηκε η Αργοναυτική εκστρατεία, η πρώτη πανελλήνια εξόρμηση, involverer alle græsk at finde ædle metaller og nye teknologier og nye markeder for den frie bevægelighed for græske produkter. Ο Ιάσονας με τη βοήθεια της Μήδειας έφερε πίσω από την ασιατική ακτή το χρυσόμαλλο δέρας. Η συνέχεια της ιστορίας μας είναι γνωστή από την ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη. Ο Πελίας αρνείται να παραδώσει το θρόνο στον Ιάσονα. Έτσι, με την επιστροφή του Ιάσονα ξεσπούν ταραχές στο παλάτι της Ιωλκού. Το θρό�Såάτησε τελικά ο γιος του Πελία, ο Άκαστος, ο οποίος δεν μπορεί να ξαναδώσει τη δύναμη και την αίγλη στο βασίλειο της Ιωλκού. Έτσι στη δεύτερη μεγάλη πανελλήνια εξόρμηση στην Τροία η αρχηγία των καραβιών περνάει στον Εύμηλο, το γιο του Αδμήτου από τις γειτονικές Φερές.

Η ταύτιση της αρχαίας Ιωλκού, της πρωτεύουσας των Μινύων βασιλέων που κατείχε κυρίαρχη θέση στο Παγασητικό κόλπο, αποτελούσε πάντα για τους ερευνητές της Θεσσαλίας το πρώτο θέμα. Μέχρι το 1980 δύο θέσεις με μυκηναϊκά ερείπια ήταν γνωστές στον κόλπο του Παγασητικού. Η θέση στα Παλιά (το λεγόμενο Κάστρο του Βόλου) που είχε ταυτιστεί παλιότερα με την Ιωλκό και τη θέση στα Πευκάκια που είχε ταυτιστεί με το λιμάνι της Ιωλκού, τη Νήλεια.

Men de ovennævnte ideer til identifikation af gamle Iolkou revideret ved afsløringen af ​​en omfattende mykenske arkæologisk udgravning i centrum af Diminiou.

Iolcos : Η πόλη των μυθικών Αργοναυτών

Στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού, γνωστή ως Μυκηναϊκή περίοδος, η ακμή της Θεσσαλίας είναι μεγάλη αφού αποτελείται από εννέα ηγεμονίες και μετέχει στην εκστρατεία της Τροίας με 280 πλοία και κεντρικό ήρωα τον Αχιλλέα. Η αρχαιολογική έρευνα καθημερινά επαληθεύει αυτή την εικόνα της Μυκηναϊκής Θεσσαλίας και φέρνει στο φως νέους οικισμούς που σήμερα ξεπερνούν τους 100. Så, δεν είναι παράδοξο, ούτε τυχαίο, ότι στη Θεσσαλία αυτήν την περίοδο γεννήθηκαν οι πιο σπουδαίοι μύθοι των Ελλήνων, ούτε ότι στη γη αυτή εντοπίζεται η ελληνική κοσμογονία και η θεογονία. Dette placeret guder Olympus, Titans Othrios, de Lapiths og kentaurer, mest fortrolig med kentaur Chiron i Pelion.

Magnesia i Bronze

Αν και η μετάβαση από τη Νεολιθική Εποχή στην Εποχή του Χαλκού θεωρείται ως μία μεγάλη πολιτισμική τομή, στην πραγματικότητα στη Θεσσαλία δεν παρατηρούνται άμεσες και ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στις δύο εποχές. Η Νεολιθική Εποχή κληροδότησε τόσα πολλά στοιχεία στην Εποχή του Χαλκού, at ændringer skete gradvist og afsluttet for lang tid varede praksis og metoder til yngre stenalder. Η μορφή των οικισμών και ο τρόπος ζωής δεν αλλάζουν σε πολλά βασικά σημεία. Dets økonomi er hovedsageligt afhængig gamle landbrugs-og kvægdrift tradition og så i dette område nogen revolution sker i Thessalien, σε αντίθεση με την Ανατολή, η οποία είχε το προβάδισμα στις εξελίξεις με προηγμένη τεχνολογία και μεταλλουργία.

Hvad vi ændret tingene og var en vigtig parameter, der påvirker de særlige kendetegn ved bopæl i begyndelsen af ​​bronzealderen i Pagassitikos, είναι ένα γεωλογικό επεισόδιο που χρονολογήθηκε με C14 στην 4η χιλιετία π.Χ. Αυτό το γεωλογικό επεισόδιο, σύμφωνα με τον γεωλόγο Zangger, είχε ως αποτέλεσμα η ακτογραμμή να απομακρυνθεί από το Διμήνι, το οποίο από τότε έπαψε να είναι παράλιο , και να δημιουργηθεί μία μεγάλη πεδιάδα όπου ιδρύθηκε μία οργανωμένη μυκηναϊκή πόλη με ισχυρό διοικητικό, οικονομικό και θρησκευτικό κέντρο. Η πόλη αυτή ήταν κτισμένη στην άκρη μίας Ιωλκάς, μίας βαθιάς αύλακας (Ησύχιος, Ιωλκά : βαθιά αύλακα) ενώ το λιμάνι της ήταν στα Πευκάκια.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Ευχαριστούμε

την αρχαιολόγο κα. Royal Adrymi-Sismani
til teksterne på sitet, og
ansatte i stedet Diminiou.