אַנאַקאַסיאַ

די אַנאַקאַסיאַ ליגן מערב איידער אַנאָ וואָלאָס. דער אָנהייב פון אָרט נעמען האָבן שוין עטלעכע שייך. לויט זיי די נאָמען זאל האָבן ערידזשאַנייטאַד:

• פוןאַקאַסטאָ, זון פון מלך פּעליאַס יאָלקאָו.

• פון דעם וואָרט זיצן זיך → אַנאַקאַט'סיאַ דינאָוטינג “אָרט אין דער הויך,ווו נוקאַמערז געזעצט”.

• פון דעם וואָרט געצווונגען,ווייַל די יאָרן פון אָטטאָמאַן,די לאָוקאַלז גייט פארביי דורך נייטיקייַט צו באַצאָלן טאַקסיז.

די פּאַוועד קוואַדראַט אַנאַקאַסיאַ.

דער אַרייַנגאַנג און קאָרטיאַרד פון סט יוחנן דער באַפּטיסט.

אינס 1991 איז די אַוועקזעצן פון יאָלקאָס. א באַזונדער פונט פון דערמאָנען איז די קאַטאַסטאָליסטאָ פון 1912 מיט פּיינטינגז פון פאָלק קינסטלער טהעאָפילוסהיים יאַנניס קאָנטאָס, זינט 1981 אַפּערייץ ווי טהעאָפילאָס מוזיי.

ה קירך סט יוחנן פון באַפּטיסט ליגן אין אַנאַקאַסיאַ און די קאַטהעדראַל סיטי יאָלקאָו. פארברענט פילע מאל דורך די טורקס ריבילט באָלדער נאָך יעדער ונטערצינדונג. די לעצטע בנין לאַסטיד ביז די דעסטרוקטיווע ערדציטערנישן פון די יאָרן 1955-1956 , ווען דער קירך פון סט יוחנן פון אַנאַקאַסיאַ פייטאַלי ינדזשערד. נאָך די ריפּערד גלאָק, די בעלז פון דער מאַך ווידער 1960. ריקאַנסטראַקשאַן אַרבעט אָן זייַענדיק טאַמפּערד מיט דאַך און ינלענדיש לאַסטיד צוויי יאר, 1965-1967.

דער קירך פון סט ירענע אין אַנאַקאַסיאַ.

אָ קירך איז אַ דרייַ-אַיסלעד באַסיליקאַ. צוויי שטעלט פון דרייַ שפאלטן טיילן די קירך אין דרייַ נאַוועס. 'ס א רעקטאַנגגיאַלער בנין מיט אַ דאַך,אָן אַ קופּאָל ווי ביזאַנטין קהילות.

אָדזש אַלט פרעסקאָוז אויף דער סטעליע און גרויס נוליקע, ביסט יקסעפּשאַנאַל קונסט. אין די שפּיץ פון די בילד פון די דיקאַפּיטיישאַן פון סט אין’ אַ גרויס טיש דיפּיקטיד פילע דינערס. צווישן הורדוס און העראָדיאַס. אין דער צענטער פון דעם בילד איז דער עקסאַקיושאַנער, כאַסקי, מיט ווילד זייַט, וואס אין זייַן לינקס האַנט האלטן דעם קאָפּ פון די סיינט און צו די רעכט אַ בלאַדי שווערד . אַדדזשאַסענט איז סאַלאָמע, וואָס האלט אַ דיסק אויף וואָס צו שטעלן די קאָפּ פון יוחנן דער באַפּטיסט.

Mέσα στο ναό κυριαρχεί μια αρχοντική όψη με γύψινα σκαλίσματα. Οι παλιότεροι έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον ιερό αυτό χώρο γιατί είναι ένα πραγματικό καλλιτέχνημα.

הο τέμπλο, το δεσποτικό και ο άμβωνας είναι ξύλινοι, ξυλόγλυπτοι χρώματος καφέ και η κατασκευή τους χρονολογείται στην τελευταία ανακατασκευή του ναού (1850). Στο επάνω μέρος του άμβωνα και του δεσποτικού υπάρχουν σκαλιστά φύλλα, αναρριχητικών φυτών και παραδείσια πτηνά επιχρυσωμένα, όπως επιχρυσωμένο είναι το άνω μέρος από τις κολώνες που χωρίζουν τα κλίτη.

Όμορφες ανθοσυνθέσεις διακοσμούν τις πλατείες του Δήμου.

Περιοχή της Ανακασιάς. Στο βάθος ο Σαρακηνός.

האַ Ανωβολιώτικα χωριά είναι τα πρώτα που συναντά ο επισκέπτης του Πηλίου που σε σαγηνεύουν και προσφέρουν μοναδικές στιγμές απόδρασης από το βουητό της μεγαλούπολης. מיט צוויי-ראָד פאָר אָדער מיט די דעקאָראַציע איז יידיליק מיט די קעסיידערדיק ענדערונגען פון ווהיטעוואַשעד מאַנטשאַנז פון די ווייַס רעזידאַנץ, τη λαξεμένη και πανέμορφη γκρίζα πηλιορείτικη πλάκα.

אρχίζεις και νιώθεις όσο ανεβαίνεις, το σφυγμό του βουνού των Κενταύρων. Αρχίζουν να ξετυλίγονται καρέ-καρέ οι παραδόσεις και οι μύθοι που συνοδεύουν τη περιοχή και γίνεσαι μύστης αυτής της απαράμιλλης ομορφιάς. Τον 3^οבק. αιώνα ο Μακεδόνας βασιλιάς Δημήτριος ο Πολιορκητής για την αποτελεσματικότερη διοίκηση του κράτους του αποφάσισε την ίδρυση νέας πρωτεύουσας στον μυχό του Παγασητικού. Η πόλη ονομάστηκε Δημητριάς. Πρώτο μέλημά του ήταν η οχύρωσή της με ισχυρά τείχη και εξελίχτηκε με τον καιρό σε διεθνές εμπορικό λιμάνι.

אַנאַקאַסיאַ. Ο Κένταυρος σημείο αναφοράς της περιοχής.

אνάμεσα στο Βόλο και τη Δημητριάδα αρραγής συνδετικός κρίκος είναι ο Δήμος Ιωλκού. Οι κάτοικοι του σημερινού Δήμου Ιωλκού, σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία είναι οι απόγονοι των τελευταίων κατοίκων της Δημητριάδας. ווען די 1423 η Θεσσαλία καταλήφθηκε από τις ορδές του Τουρχάν Βέη, στρατηγό του Μουράτ Β’, οι Οθωμανοί έδιωξαν από το “Κάστρο” του Γόλου τους Έλληνες και εγκαταστάθηκαν εκεί γιατί ο χώρος παρείχε ασφάλεια. Εκεί κατοίκησαν και Τούρκοι έποικοι που μεταφέρθηκαν από την Ασία. אין די סעטאַלערז זענען עטלעכע פון ​​די מערסט פרוכטבאַר פאַרמלאַנד אין די אַרומיק געגנט.

דידזש גערודפט גריכן געזעצט אויף די מערב אַוצקערץ פון פּעליאָן ווו געבראכט זייער משפחות און כאַוסכאָולדז. זיי געבויט הייזער און קהילות, φύτεψαν δένδρα και έφεραν νερό από το βουνό. Οι ασχολίες τους συνεχίστηκαν χωρίς διακοπή καλλιεργώντας τα κτήματα που τους απέμειναν - και ήταν πολλά σε ολόκληρη τη λεκάνη του σημερινού Βόλου. Η ονομασία των οικισμών αυτών ήταν Γόλος ή Βόλος, μια ανθηρή οικονομικά και πολιτικά κοινωνία, ιδίως κατά τον 19^ο αιώνα.