אפּאָ דער רובֿ טשיקאַווע סייץ מאָנומענץ פון וואָס ריסעס רעכט אַוועק די הויפּט שאָסיי אין די 5 קילאמעטער אַרום. מאַרשרוט וואָלאָס פּאָרטאַריאַ, און געהערט צו די מיוניסאַפּאַלאַטי יאָלקאָו. די בערגל פון די דיאָסעסע, כּמעט אין דער צענטער פון אַנאָ וואָלאָס הייַנט ווי געזען פון די חורבות פון די פאָרטאַפאַקיישאַנז,האָבן שוין ינכאַבאַטאַד זינט אלטע פון מאל.
די קהילה פון די האַשאָרע (1639)
די פּערסטידזשאַס 'וויגלאַ' די מיוניסאַפּאַלאַטי יאָלקאָו
יצו ברייט פּאַוועד אַלייע לידינג צו די כילטאַפּ, בעת סערווייווד די אַנטאַקווייטאַד אַיסלעד באַסיליקאַ אָן אַ קופּאָלהאַשאָרע. די פאָרשטעלן נאָמען(דייאַסיז) גייט צוריק צו די שפּעט מיטל עלטער. אָבער, עס מוזן האָבן שוין אין די שפּיץ פון די בערגל עטלעכע מאַנאַסטערי, חרובֿ אין שפּעט ביזאַנטין מאל אין דער ערשטער סענטשעריז פון אָטטאָמאַן הערשן און אין זייַן פּלאַץ די בישאָפּ דימיטריאַדאָס קאַלליסטוסגעבויט אין 1639 הייַנט ס קירך.
די זיך, לויט צו די קוואלן, דעמאָלט אריבערגעפארן צו דעם בערגל איז געווען היים און די אַוועקזעצן פון די אַרטשדיאָסעסע, נאָך די פאַרוויסונג פון דעמעטריאַדאַ די קאָנקוועסט פון דער געגנט דורך די טורקס (1423) און די יקספּאַלשאַן פון דער קריסטלעך באַפעלקערונג און די שלאָס פון סט טיאַדאָר. דער בנין (בישאָפּריק)ניט געהאלפן הייַנט. לויט די ינסקריפּשאַן (דעדיקאַטאָרי) אויף די צאָפנדיק אַרייַנגאַנג צו די פאָרשטעלן קירך פון בישאָפּ קאַלליסטאָס דימיטריאַדאָס ריפערד צו ווי “גרינדער”.
די באַנגגאַלאָוז קסילעפּיסטעגאָס עקסאָנאַרטהעקס (דרום זייַט)
הנאַוועס אפגעשיידט דורך אַ קאַלאַנייד קאַנסיסטינג פון צוויי שפאלטן אויף יעדער זייַט. בעת די אָטטאָמאַן הערשן איז צוגעגעבן צו די מערב זייַט סטאָרי עקסאָ-נאַרטהעקס מיט דרייַ אַרטשעס אויף די דרום זייַט פון די קראַנט שאַפֿן באַנגגאַלאָוז קסילעפּיסטעגאָס עקסאָ-נאַרטהעקס. עמבעדיד אין די ווענט (צאָפנדיק, דאָרעמדיק און מזרח)פארשידענע סקאַלפּטשערז שאַפּעס, סימבאָלס, לעטערינג,פייגל טשאַמפּלעווé אין מירמלשטיין אָדער שטיין רעפּראַזאַנטיישאַנז, פון די חורבות פון אַן עלטערע מאַנאַסטערי.
איןדי ביזאַנטין תקופה מאַנאַסטערי אויף די שפּיץ פון די בערגל, די פילע טשאַפּעלס סעראַונדאַד די חורבות פון וואָס זענען נאָך קענטיק. אַנאַוואַינאָנטאַס דעם בערגל פון דעם פּאַוועד דרך מידווייַ, לינקס, אפגעהיט די טשאַפּעל איז דעדאַקייטאַד צו די טראַנספיגוראַטיאָן דער גואל.
איןτη δυτική πλευρά του ναού της Επισκοπής είναι εντοιχισμένο τμήμα από τη σαρκοφάγο της κατά κόσμον Άννας Μελισσηνής, (μοναχή “Ανθούσα”), συζύγου του Τοπάρχη Δημητριάδας και συγκτήτορα της μονής του Προφήτου באַפּטיסט Νέας Πέτρας (Πορταριάς) Νικολάου Μελισσηνού. די סערווייווינג קירך איז די אָולדאַסט פּאָסטן-ביזאַנטין מאָנומענץ פון פּעליאָן. אויף די ויסווייניקסט ווענט נישט איינער קענען ויסטיילן די דעדיקאַטאָרי ינסקריפּשאַן דייטיד זרמז (= 1639) στη βόρεια πλευρά κι ακόμα ένα πλήθος από εντοιχισμένα αρχιτεκτονικά μέλη και κυρίως επιστύλια, θωράκια και άλλα ανάγλυφα.
Το λιθόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί στη κορυφή του λόφου
Το βυζαντινό ναΐδριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος
Εντύπωση προκαλούν και τα πολλά περίτεχνα γλυπτά Βυζαντινής εποχής, ברעקלעך וואָס זענען געבויט אין די ינלענדיש ווענט פון דער קירך פון די האַשאָרע.
איןבעשאַס די שפּעט ביזאַנטין מיטל עלטער אין טהעססאַלי (1204-1423) το Πήλιο ήταν γνωστό και ως βουνό της “Δρυανουβαίνης” και τούτο γιατί όλη η περιοχή του Πηλίου που εκτείνεται πάνω από το σημερινό Βόλο, και περιλαμβάνει τα σημερινά χωριά Κατηχώρι,פּאָרטאַריאַ, מאַקריניצאַ מיט דעם בערגל פון די דיאָסעסע פון אַנאָ וואָלאָס, איז געווען באקאנט ווי “דריאַנויבאַינאַ”.
די קליין פאָרעקאָורט פון די טשאַפּעל פון די טראַנספיגוראַטיאָן
אפּאָ אויף 10οיאָרהונדערט אַפֿילו אנגעהויבן צוזאמען די שורות פון בארג אַטהאָס צו זייַן דזשענערייטאַד אין העכער אָנעס פון פּעליאָן, אין ערטער זיכער פון ליסטאָפּעיראַטעס, גענוג און גרויס מאַנאַסטעריז זייַן אַלאַקייטיד וואַסט טראַקץ פון לאַנד מיט פאַקטיש קייסעריש פּאַראַטשאָריטיריאַ. גרינדערס פון מאַנאַסטעריז זענען יוזשאַוואַלי מאָנקס, προερχόμενοι από το Άγιο Όρος, αλλά και ισχυρές οικογένειες ντόπιων χωροδεσποτών με επιφανέστερη αυτή των Μελισσηνών.
אρχηγέτης του οίκου των Μελισσηνών της Δημητριάδας ήταν ο Κωνσταντίνος Μελισσηνός. Το έτος 1207 η Δημητριάδα με την ευρύτερη περιοχή της και το Πήλιο του δόθηκαν ως φέουδο (Τοπαρχία), από τον φίλο του και συμπολεμιστή Μιχαήλ Άγγελο Δούκα Κομνηνό. ווען מיכאל קאָמנענאָס & נבספּ; קאַפּטשערד אַרטאַ און איז פעסטשטעלן & נבספּ; פּרינציפּ פון מלאכים אין די קאָנטינענט זינט די & נבספּ; קאַנסטאַנטין מעליססענאָס אומגעקערט פּערמאַנאַנטלי און & נבספּ; געהאלטן די פיף פון די ביזאַנטין & נבספּ; דעמעטריאַדאַ דורך די שטאַט נאָרמאַל פון & נבספּ; עפּירוס.
אסייפגאַרדז דימיטראַדאַ, ביידע אין די קאָוסטאַל געגנט פון די ברעג פון, און אין דעם ארץ פון מאַגניזשאַ הינטערלאַנד און בארג, בנין טאָווערס יבערבליק צו באַשיצן די באַפעלקערונג, ספּעציעל פאַרמערס און פויערים. עס 1236 כאַסענע געהאַט מאַריאַ אנזשאלינא,שוועסטער פון מיכאל וו’ עפּירוס.
אינס חתונה האבן געבוירן שפּעטער טאָפּאַרטשיעס פון מאַגנעסיאַ, ניקאַלאַס מעליססענאָס. Ο Κωνσταντίνος Μελισσηνός, ήταν φύση θεοσεβής και είχε κλίση προς τον μοναχισμό. Το έτος 1214 άρχισε να κατασκευάζει στην περιοχή της Άνω Δρυανούβαινας (της σημερινής Μακρινίτσας) ένα τεράστιο μοναστήρι, και το αφιέρωσε στο όνομα της Παναγίας, το μοναστήρι της “Οξείας Επισκέψεως της Πανάγνου Θεομήτορος”.
Η βόρεια πλευρά του Ναού με εντοιχισμένα ανάγλυφα και άλλα
Η νότια πλευρά του Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
ΟΚωνσταντίνος Μελισσηνός παραιτήθηκε από την Τοπαρχία υπέρ του γιού του Νικολάου Μελισσηνού. Με το όνομα “Κωνστάντιος” φόρεσε το απέριττο μοναχικό τριβώνιο μέχρι το 1255 που πέθανε. Ενταφιάστηκε στο χώρο της μονής που είχε ο ίδιος ιδρύσει. Ο Νικόλαος Μελισσηνός ανέλαβε την Τοπαρχία της Δημητριάδας και νυμφεύτηκε την πριγκίπισσα Άννα Παλαιολογίνα ανεψιά του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγου.
Ο Βόλος όπως φαίνεται από την κορυφή του λόφου της Επισκοπής.
הην περίοδο 1270-1273 ανοικοδόμησαν στην περιοχή της Άνω Δρυανούβαινας ένα τεράστιο μοναστήρι το οποίο αφιέρωσαν στη μνήμη του “Προφήτου Προδρόμου”. Ο Νικόλαος και η σύζυγός του Άννα ασπάστηκαν τον μοναχισμό και εγκαταβίωσαν ως μοναχοί, ο μεν Νικόλαος στη μονή της Οξείας Επισκέψεως της Μακρινίτσας, η δε Άννα, ווי מאָנאַשקע “Ανθούσα”, אין די מאַנאַסטערי פון נביא פאָרערוננער ניו סטאָון. זיי ביידע פארבליבן אין דער זעלביקער מאַנאַסטעריז ביז זייער טויט.
יτσι αρχίζει η μακρά εκείνη περίοδος που το Πήλιο χαρακτηρίζεται ως δεύτερο “Άγιο Όρος” της Ελλάδας κι ονομάζεται στα αγιολογικά κείμενα ”Όρος των Κελλίων”. Δυστυχώς τίποτε δεν διασώθηκε από το αρχικό κτίσμα των μονών. Ο γιός τους Ιωάννης Μελισσηνός (1274-1285), ανέλαβε Τοπάρχης Δημητριάδας στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της περιοχής, ווייַל די שטאָט פון דעמעטריאַדאַ & נבספּ; געליטן זינט פילע באַרבעריאַן ינווייזשאַנז & נבספּ; יקוואַלאַטי.
