Ο δρόμος που μας φέρνει στο μικρό και καταπράσινο αυτό χωριό είναι παρακλάδι της κεντρικής αρτηρίας που »ξεκόβεται» αριστερά από τις Αηδονοφωλιές, στο τέρμα της Βορεινής συνοικίας του Βόλου Άγιος Γεώργιος, που στη Τουρκοκρατία ήταν γνωστός με το όνομα Μπαξέδες. Ανηφορίζοντας την οδό Ιωλκού έχουμε αριστερά μας τον χείμαρρο Κραυσίδωνα και περνάμε το «γεφύρι Ζαφρακόπουλου», όπου υπάρχει το παλαιό ελαιοτριβείο του. Επίσης λέγεται και »γεφύρι στις Αηδονοφωλιές» αφού στο σημείο εκείνο υπήρχαν πολλά αηδόνια.
Το ρημοκλήσι του Άϊ-Νικολάκη του 'Κρεμαστού'.
Μια άποψη από το πλατανοσκέπαστο 'Μέγα Ρέμα'.
Ο Άγιος Ονούφριος φέρει το όνομα της αφανισμένης εδώ και αιώνες Βυζαντινής μονής του Οσίου Ονουφρίου. Στη χάρη του Αγίου προσφεύγουν ακόμη και σήμερα οι ανύπαντρες κοπέλες του χωριού (κι όχι μόνο) για να βρουν τον ιδανικό σύντροφο της ζωής τους. Χαρακτηριστικό μνημείο εκτός από το ναό του Αγίου Ονουφρίου είναι το εκκλησάκι του Άϊ Νικόλα του «Κρεμαστού» που είναι σκαρφαλωμένο σε ένα γκρεμό κοντά στη πλατανοσκέπαστη δεξιά όχθη από το Μέγα Ρέμα, όπως λέγεται ο Κραυσίδωνας από τις
Αηδονοφωλιές και πάνω.
Ο καινούργιος οικισμός της Ανωμαλιάς βρίσκεται στα δυτικά του Αγίου Ονουφρίου, στα ριζά της νότιας και εν μέρει πευκόφυτης πλαγιάς του λόφου Σαρακηνού και χωρίζεται απ’αυτόν με το Μέγα Ρέμα. Στην Ανωμαλιά πάειάλλο παρακλάδι του αυτοκινητόδρομου, που αφού διασχίσει τον μικρό οικισμό ανεβαίνει στον λόφο του Σαρακηνού. Το ίδιο διχάζεται παραπάνω από την Ανωμαλιά κι ένα τμήμα του ανεβαίνει μέσα από την Κουκουράβα στην Μακρινίτσα, ενώ το άλλο «τραβάει» για τις πηγές της Καλιακούδας απ” τις οποίες υδρεύεται κατά κύριο λόγο ο Βόλος.
Όμορφη εικόνα από το ρέμα του Κραυσίδωνα.
Μετά το 1980 η περιοχή προσέλκυσε και πολλούς εύπορους αφού είναι ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και με πολύ καλό κλίμα.
Η ανοικοδόμηση συνεχίζεται μέχρι και σήμερα σε όλη την περιοχή του Κεντροδυτικού Πηλίου και ο πληθυσμός αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Στη περιοχή της Ανωμαλιάς σε ένα ωραίο φυσικό περιβάλλον βρίσκεται το Γυμνάσιο του Δήμου Ιωλκού που βορειοδυτικά πλαισιώνεται από το όμορφο πευκοδάσος.
Ο χείμαρρος Κραυσίδωνας ξεκινά από την κορυφή του Πηλίου σε υψόμετρο 1350 μέτρα και καταλήγει στον Παγασητικό κόλπο στην περιοχή νοτιοδυτικά της συνοικίας των Παλαιών Βόλου. Η συνολική του έκταση είναι 24,9 τετρ. χιλιόμετρα, ενώ το πεδινό του τμήμα έχει έκταση 5,5 τετρ. χιλιόμετρα. Αποτελεί ένα φυσικό σύνορο καθώς χωρίζει τα πολεοδομικά συγκροτήματα Βόλου και Νέας Ιωνίας.
Παραδοσιακά επαγγέλματα αναπτύχθηκαν στις όχθες του λόγω της ύπαρξης του νερού που τα παλαιά χρόνια ήταν άφθονο αφού υπήρχε ροή σε μεγάλη ποσότητα και καθ” όλη τη διάρκεια του έτους, τόσο ώστε να μη μιλάμε για χείμαρρο αλλά για κανονικό ποτάμι. Στον Κραυσίδωνα γλεντούσαν και διασκέδαζαν οι κάτοικοι της περιοχής κατά τις ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές γιορτές τους.
Βηματίζοντας στο ρεματίσιο μονοπάτι…
Τα νερά κυλούν στο δικό τους τραγούδι…
Δριστέλλες, ελαιοτριβεία, νερόμυλοι, βυρσοδεψεία μέχρι και γανωματήδες αξιοποιούσαν το νερό. Εκεί και οι νοικοκυρές έπλεναν τα ρούχα και τα στρωσίδια τους την Άνοιξη. Επίσης ένα πλήθος αργαλειοί ύφαιναν μεταξωτά υφάσματα και σκουτιά. Ακόμα σε όλα τα χωριά καλλιεργούνταν οι μεταξοσκώληκες και η εργασία αυτή ήταν μια από τις σπουδαιότερες των κατοίκων και ιδιαίτερα των γυναικών.
Η περιοχή παρήγαγε ελιές, λάδι και καλό κρασί. Τα προϊόντα αυτά και πολλά άλλα διακινούνταν από Ανωβολιώτες εμπόρους με καραβάνια ζώων σε όλες τις βόρειες περιοχές της Ελλάδας. Σε όλες τις συνοικίες λειτουργούσαν δημοτικά σχολεία αρρένων και θηλέων, όπως και Σχολαρχείο στον Άνω Μαχαλά (Άνω Βόλο), για τους μαθητές όλων των συνοικιών.
Η οικονομική άνθηση εκδηλώνονταν και με την κατασκευή ωραίων σπιτιών. Πυργόσπιτα και αρχοντικά με δυο και τρεις ορόφους σωστά φρούρια, έκτισαν πολλοί εύποροι έμποροι και κτηματίες, αρκετά δε από αυτά υπάρχουν ακόμα και σήμερα.
Οι πατριαρχικές οικογένειες Μαργαρίτη, Χατζηβασιλείου, Παρθένη, Τζάνου, Ζαφρακόπουλου, Τσιακατούρη, Παπαγεωργίου και πολλών άλλων, αποτέλεσαν γόνιμα και πνευματικά φυτώρια, από τα οποία προήλθαν οι άνθρωποι οι οποίοι διέπρεψαν στο εμπόριο, στις τέχνες, στο στρατιωτικό πεδίο και στη πολιτική.
…ύστερα τα αγεροκρέμαστα συμπλέγματα των βράχων…
Στα χρόνια της Τουρκικής κατοχής, τα χωριά αυτά έπαθαν πολλές καταστροφές. Αιτία ήταν η θέση τους. Όταν δημιουργούνταν αναταραχές με τους κατακτητές, τα Τούρκικα στρατεύματα που έρχονταν από άλλες περιοχές για να καταστείλουν τις εξεγέρσεις αυτές ξεσπούσαν το μένος τους, καίγοντας σπίτια και εκκλησίες, λεηλατώντας περιουσίες και σκοτώνοντας αθώους «ραγιάδες». Παρ” όλες τις καταπιέσεις και τις αντιξοότητες οι φίλεργοι και προοδευτικοί κάτοικοι της περιοχής μπόρεσαν να ξεπεράσουν όλες τις δυσκολίες και να μεταβάλλουν τα χωριά τους σε μια κυψέλη προόδου και ευημερίας.
Ο Άγιος Ονούφριος ως το 1991 ήταν ξεχωριστή κοινότητα. Έκτοτε αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Ιωλκού.
