Η Ανακασιά βρίσκεται δυτικά πριν τον Άνω Βόλο. Για την προέλευση του τοπωνυμίου της έχουν διατυπωθεί αρκετές απόψεις. Σύμφωνα με αυτές το όνομα μπορεί να προήλθε:
• Από τον Άκαστο, γιό του βασιλιά της Ιωλκού Πελία.
• Από τη λέξη ανακαθισιά → ανακατ’σιά που δηλώνει «τόπο στα ψηλά, όπου εγκαταστάθηκαν νεόφερτοι».
• Από τη λέξη αναγκασιά,γιατί τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οι κάτοικοι της περιοχής περνούσαν από εκεί αναγκαστικά για την πληρωμή των φόρων.
Η πλακόστρωτη πλατεία της Ανακασιάς.
Η είσοδος και ο προαύλιος χώρος του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.
Από το 1991 αποτελεί την έδρα του Δήμου Ιωλκού. Ιδιαίτερο σημείο αναφοράς της αποτελεί το καταστόλιστο από το 1912 με τοιχογραφίες του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου σπίτι του Γιάννη Κοντού, Από το 1981 λειτουργεί ως Μουσείο Θεόφιλου.
H εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου βρίσκεται στην Ανακασιά και είναι ο Μητροπολιτικός Ναός του Δήμου Ιωλκού. Κάηκε πολλές φορές από τους Τούρκους για να ξαναχτιστεί επιβλητικότερος μετά από κάθε εμπρησμό. Το τελευταίο χτίσιμο κράτησε μέχρι τους καταστρεπτικούς σεισμούς των ετών 1955-56, οπότε ο ναός του Αγίου Ιωάννη της Ανακασιάς τραυματίστηκε θανάσιμα. Αφού προηγουμένως επιδιορθώθηκε το κωδωνοστάσιο, οι καμπάνες του ξαναχτύπησαν το 1960. Οι εργασίες ανακατασκευής χωρίς να πειραχτεί η στέγη και το εσωτερικό του κράτησαν δύο χρόνια, από το 1965-67.
Ο ναός της Αγίας Ειρήνης στην Ανακασιά.
O ναός είναι ρυθμού Βασιλικής τρίκλιτος. Δύο σειρές από τρεις κολώνες χωρίζουν το ναό σε τρία κλίτη. Είναι ένα ορθογώνιο οικοδόμημα με σκεπή, χωρίς τρούλο όπως οι Βυζαντινοί ναοί.
Oι παλιές αγιογραφίες στην οροφή και οι μεγάλων διαστάσεων φορητές εικόνες, είναι εξαιρετικής τέχνης. Στο πάνω μέρος της εικόνας της αποτομής της κεφαλής του Αγίου σ” ένα μεγάλο τραπέζι απεικονίζονται πολλοί συνδαιτυμόνες. Μεταξύ τους ο Ηρώδης και η Ηρωδιάδα. Στο κέντρο της εικόνας υπάρχει ο δήμιος, μεγαλόσωμος, με άγρια όψη, ο οποίος στο αριστερό χέρι κρατάει το κεφάλι του Αγίου και στο δεξιό μια αιματοβαμμένη σπάθα. Δίπλα είναι η Σαλώμη, η οποία κρατάει ένα δίσκο στον οποίο θα τοποθετηθεί το κεφάλι του Προδρόμου.
Mέσα στο ναό κυριαρχεί μια αρχοντική όψη με γύψινα σκαλίσματα. Οι παλιότεροι έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον ιερό αυτό χώρο γιατί είναι ένα πραγματικό καλλιτέχνημα.
Tο τέμπλο, το δεσποτικό και ο άμβωνας είναι ξύλινοι, ξυλόγλυπτοι χρώματος καφέ και η κατασκευή τους χρονολογείται στην τελευταία ανακατασκευή του ναού (1850). Στο επάνω μέρος του άμβωνα και του δεσποτικού υπάρχουν σκαλιστά φύλλα, αναρριχητικών φυτών και παραδείσια πτηνά επιχρυσωμένα, όπως επιχρυσωμένο είναι το άνω μέρος από τις κολώνες που χωρίζουν τα κλίτη.
Όμορφες ανθοσυνθέσεις διακοσμούν τις πλατείες του Δήμου.
Περιοχή της Ανακασιάς. Στο βάθος ο Σαρακηνός.
Τα Ανωβολιώτικα χωριά είναι τα πρώτα που συναντά ο επισκέπτης του Πηλίου που σε σαγηνεύουν και προσφέρουν μοναδικές στιγμές απόδρασης από το βουητό της μεγαλούπολης. Με αυτοκίνητο ή με δίτροχο το τοπίο είναι ειδυλλιακό με τις διαρκείς εναλλαγές του ασβεστωμένου λευκού στα αρχοντόσπιτα των κατοίκων, τη λαξεμένη και πανέμορφη γκρίζα πηλιορείτικη πλάκα.
Αρχίζεις και νιώθεις όσο ανεβαίνεις, το σφυγμό του βουνού των Κενταύρων. Αρχίζουν να ξετυλίγονται καρέ-καρέ οι παραδόσεις και οι μύθοι που συνοδεύουν τη περιοχή και γίνεσαι μύστης αυτής της απαράμιλλης ομορφιάς. Τον 3ο π.Χ. αιώνα ο Μακεδόνας βασιλιάς Δημήτριος ο Πολιορκητής για την αποτελεσματικότερη διοίκηση του κράτους του αποφάσισε την ίδρυση νέας πρωτεύουσας στον μυχό του Παγασητικού. Η πόλη ονομάστηκε Δημητριάς. Πρώτο μέλημά του ήταν η οχύρωσή της με ισχυρά τείχη και εξελίχτηκε με τον καιρό σε διεθνές εμπορικό λιμάνι.
Ανακασιά. Ο Κένταυρος σημείο αναφοράς της περιοχής.
Ανάμεσα στο Βόλο και τη Δημητριάδα αρραγής συνδετικός κρίκος είναι ο Δήμος Ιωλκού. Οι κάτοικοι του σημερινού Δήμου Ιωλκού, σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία είναι οι απόγονοι των τελευταίων κατοίκων της Δημητριάδας. Όταν το 1423 η Θεσσαλία καταλήφθηκε από τις ορδές του Τουρχάν Βέη, στρατηγό του Μουράτ Β’, οι Οθωμανοί έδιωξαν από το «Κάστρο» του Γόλου τους Έλληνες και εγκαταστάθηκαν εκεί γιατί ο χώρος παρείχε ασφάλεια. Εκεί κατοίκησαν και Τούρκοι έποικοι που μεταφέρθηκαν από την Ασία. Στους έποικους αυτούς δόθηκαν αρκετά από τα πιο εύφορα χωράφια της γύρω περιοχής.
Οι διωγμένοι Έλληνες εγκαταστάθηκαν στις δυτικές παρυφές του Πηλίου όπου μετέφεραν τις οικογένειές τους και τα νοικοκυριά τους. Έκτισαν σπίτια και εκκλησίες, φύτεψαν δένδρα και έφεραν νερό από το βουνό. Οι ασχολίες τους συνεχίστηκαν χωρίς διακοπή καλλιεργώντας τα κτήματα που τους απέμειναν - και ήταν πολλά σε ολόκληρη τη λεκάνη του σημερινού Βόλου. Η ονομασία των οικισμών αυτών ήταν Γόλος ή Βόλος, μια ανθηρή οικονομικά και πολιτικά κοινωνία, ιδίως κατά τον 19ο αιώνα.
