APo os pontos turísticos mais interessantes monumentos que sobe à direita da rodovia principal no 5 km em torno de. rota Volos Portaria, e pertencente à Iolkou município. O morro da Diocese, quase no centro do Ano Volos hoje como pode ser visto a partir das ruínas das fortificações,ter sido habitada desde a antiguidade dos tempos.
A Igreja da Assunção (1639)
O prestigiado 'vigla' o Iolkou município
E.a ampla pista asfaltada que leva à colina, depois de ter sobrevivido a basílica naves antiquada, sem uma cúpulaSuposição. O nome atual(Diocese) remonta ao final da Idade Média. porém, deve ter havido no topo da colina algum mosteiro, destruído no final de época bizantina nos primeiros séculos de domínio otomano e em seu lugar o Bispo Dimitriados Calistoconstruído em 1639 a igreja de hoje.
O se, de acordo com as fontes, em seguida, mudou-se para o morro estava em casa ea sede da Arquidiocese, após a devastação da Demetriada a conquista da região pelos turcos (1423) ea expulsão da população cristã eo castelo de São Teodoro. O edifício (Bispado)não salvo hoje. De acordo com a inscrição (dedicatório) na entrada norte da atual igreja de Bishop Kallistos Dimitriados referido como “Fundador”.
Os bungalows xylepistegos exonarthex (lado sul)
Tnaves separadas por uma colunata que consiste em duas colunas de cada lado. Durante o domínio otomano foi adicionado para o lado oeste andares exo-nártex com três arcos no lado sul dos atuais bungalows existentes xylepistegos exo-nártex. Incorporado nas paredes (norte, sul e leste)várias esculturas de formas, Símbolos, inscrição,Aves Champlevé em mármore ou pedra representações, a partir das ruínas de um antigo mosteiro.
Ao mosteiro era bizantina no topo da colina, as muitas capelas cercado cujas ruínas ainda são visíveis. Anavainontas a colina a meio caminho pavimentado, deixou, preservada a capela é dedicada à Transfiguração o Salvador.
Aτη δυτική πλευρά του ναού της Επισκοπής είναι εντοιχισμένο τμήμα από τη σαρκοφάγο της κατά κόσμον Άννας Μελισσηνής, (μοναχή “Ανθούσα”), συζύγου του Τοπάρχη Δημητριάδας και συγκτήτορα της μονής του Προφήτου Προδρόμου Νέας Πέτρας (Πορταριάς) Νικολάου Μελισσηνού. Ο σωζόμενος ναός είναι από τα παλαιότερα μεταβυζαντινά μνημεία του Πηλίου. Στην εξωτερική δε τοιχοποιία του μπορεί κανείς να διακρίνει την κτητορική επιγραφή με τη χρονολογία ΖΡΜΖ (=1639) στη βόρεια πλευρά κι ακόμα ένα πλήθος από εντοιχισμένα αρχιτεκτονικά μέλη και κυρίως επιστύλια, θωράκια και άλλα ανάγλυφα.
Το λιθόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί στη κορυφή του λόφου
Το βυζαντινό ναΐδριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος
Εντύπωση προκαλούν και τα πολλά περίτεχνα γλυπτά Βυζαντινής εποχής, τεμάχια που είναι εντοιχισμένα στους εσωτερικούς τοίχους του ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Aτη διάρκεια του ύστερου Βυζαντινού Μεσαίωνα στο Θεσσαλικό χώρο (1204-1423) το Πήλιο ήταν γνωστό και ως βουνό της “Δρυανουβαίνης” και τούτο γιατί όλη η περιοχή του Πηλίου που εκτείνεται πάνω από το σημερινό Βόλο, και περιλαμβάνει τα σημερινά χωριά Κατηχώρι, Πορταριά, Μακρινίτσα μαζί με το λόφο της Επισκοπής του Άνω Βόλου, ήταν γνωστή ως “Δρυανούβαινα”.
Το μικρό προαύλιο του παρεκκλησίου της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος
Aπό τον 10οακόμα αιώνα άρχισαν κατά το πρότυπο του Αγίου Όρους να δημιουργούνται στα ψηλώματα του Πηλίου, σε μέρη ασφαλή από τους ληστοπειρατές, mosteiros e grandes o suficiente ser alocados vastas extensões de terra com parachoritiria imperiais reais. fundadores da mosteiros são geralmente monges, προερχόμενοι από το Άγιο Όρος, αλλά και ισχυρές οικογένειες ντόπιων χωροδεσποτών με επιφανέστερη αυτή των Μελισσηνών.
Aρχηγέτης του οίκου των Μελισσηνών της Δημητριάδας ήταν ο Κωνσταντίνος Μελισσηνός. Το έτος 1207 η Δημητριάδα με την ευρύτερη περιοχή της και το Πήλιο του δόθηκαν ως φέουδο (Τοπαρχία), από τον φίλο του και συμπολεμιστή Μιχαήλ Άγγελο Δούκα Κομνηνό. Quando Michael Komnenos ocupada Arta e foi o estabelecimento do princípio dos Anjos em Epirus, em seguida, Constantino Melissenos retornou definitivamente realizada na mansão de Demetriada bizantino inspirado no estado de Épiro.
Aσφάλισε τη Δημητριάδα, τόσο στον παράλιο χώρο των ακτών της, όσο και στο χερσαίο χώρο της Μαγνησιακής ενδοχώρας και του Πηλίου, κτίζοντας πύργους επισκοπήσεως για την προστασία του πληθυσμού, ιδιαίτερα των γεωργών και των χωρικών. Ele 1236 παντρεύεται την Μαρία Αγγελίνα, αδελφή του Μιχαήλ Β’ της Ηπείρου.
Aπό το γάμο αυτό γεννήθηκε ο μετέπειτα Τοπάρχης της Μαγνησίας, Νικόλαος Μελισσηνός. Ο Κωνσταντίνος Μελισσηνός, ήταν φύση θεοσεβής και είχε κλίση προς τον μοναχισμό. Το έτος 1214 άρχισε να κατασκευάζει στην περιοχή της Άνω Δρυανούβαινας (της σημερινής Μακρινίτσας) ένα τεράστιο μοναστήρι, και το αφιέρωσε στο όνομα της Παναγίας, το μοναστήρι της “Οξείας Επισκέψεως της Πανάγνου Θεομήτορος”.
Η βόρεια πλευρά του Ναού με εντοιχισμένα ανάγλυφα και άλλα
Η νότια πλευρά του Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
ΟΚωνσταντίνος Μελισσηνός παραιτήθηκε από την Τοπαρχία υπέρ του γιού του Νικολάου Μελισσηνού. Με το όνομα “Κωνστάντιος” φόρεσε το απέριττο μοναχικό τριβώνιο μέχρι το 1255 που πέθανε. Ενταφιάστηκε στο χώρο της μονής που είχε ο ίδιος ιδρύσει. Ο Νικόλαος Μελισσηνός ανέλαβε την Τοπαρχία της Δημητριάδας και νυμφεύτηκε την πριγκίπισσα Άννα Παλαιολογίνα ανεψιά του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγου.
Ο Βόλος όπως φαίνεται από την κορυφή του λόφου της Επισκοπής.
Tην περίοδο 1270-1273 ανοικοδόμησαν στην περιοχή της Άνω Δρυανούβαινας ένα τεράστιο μοναστήρι το οποίο αφιέρωσαν στη μνήμη του “Προφήτου Προδρόμου”. Ο Νικόλαος και η σύζυγός του Άννα ασπάστηκαν τον μοναχισμό και εγκαταβίωσαν ως μοναχοί, ο μεν Νικόλαος στη μονή της Οξείας Επισκέψεως της Μακρινίτσας, η δε Άννα, ως μοναχή “Ανθούσα”, στη μονή του Προφήτου Προδρόμου Νέας Πέτρας. Και οι δύο τους παρέμειναν στα ίδια μοναστήρια μέχρι το θάνατό τους.
E.τσι αρχίζει η μακρά εκείνη περίοδος που το Πήλιο χαρακτηρίζεται ως δεύτερο “Άγιο Όρος” της Ελλάδας κι ονομάζεται στα αγιολογικά κείμενα ”Όρος των Κελλίων”. Δυστυχώς τίποτε δεν διασώθηκε από το αρχικό κτίσμα των μονών. Ο γιός τους Ιωάννης Μελισσηνός (1274-1285), ανέλαβε Τοπάρχης Δημητριάδας στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της περιοχής, porque a cidade sofreu desde Demetriada muitas invasões bárbaras.
